Puciato - brakujace wykłady!

Diana

Witam, przesyłam obiecane wykłady oraz resztę zagadnień na egzamin:
1. Podaż turystyczna: podaż, podaż turystyczna, podaż pierwotna i
wtórna, determinanty, cechy podaży, produkt turystyczny, podział dóbr i
usług turystycznych, produkt w ujęciu wąskim i szerokim, cechy, elementy
składowe produktu turystycznego, mierniki podaży turystycznej.
2. Ceny usług turystycznych: funkcje, metody ustalania, rodzaje,
czynniki na nie wpływające.
3. Jakość usług turystycznych: definicje, jakość usług turystycznych,
jakość obsługi klienta, rola personelu, badania określające zestaw
zmiennych produktu turysycznego, etapy wyznaczania poziomu jakości,
metody pomiaru, zakres pomiaru jakości, parametry pomiaru, cechy jakości
do których winni stosować się usługodawcy, charakterystyki oceny jakości
obsługi klienta, metody oceny stopnia zadowolenia klienta, postulaty
jakościowe w poszczególnych segmentach rynku turystycznego.
4. Polityka tyrystyczna - definicja, zadania, cele, podmioty,,
narzędzia, organizacje i stowarzyszenia branżowe, inwestycje turystyczne
(stricte turystyczne i paraturystyczne, środki i źródla finansowania,
rola państwa w inwestycjach turystycznych, czynniki wpływające na
decyzję inwestycyjne, polityka UE wobec Turystyki.
5. Turystyka międzynarodowa - definicja, eksport, import, instrumenty
mechanizmu liberalizacji wymiany miedzynarodowej usług, czynniki
determinujące wyjazd turysty do kraju recepcji, międzynarodowe
organizacje turystyczne.
POzdrawiam: dr Daniel Puciato.

Diana

Wykład 5
Temat: Zasady działania przedsiębiorstw turystycznych i rekreacyjnych oraz instrumenty ekonomiczne na nie oddziałujące.
Wyjeżdżający chce zaspokoić potrzebę wypoczynku, rekreacji, przeżyć duchowych, emocji, biznesu czy rozwoju intelektualnego, poza swoim miejscem zamieszkania. Na zaspokojenie tych potrzeb składa się wiele dóbr i usług świadczonych przez różne podmioty: przedsiębiorstwa, społeczność lokalną czy władze samorządowe. Na satysfakcje odwiedzających dany region składa się wiele różnych elementów, które możemy ułożyć w swoisty turystyczny łańcuch wartości.
Rys. 2/38

Zadowolenie klienta wynika z zaspokojenia jego całościowej potrzeby a więc całego łańcucha wartości a nie poszczególnych jego ogniw. Dlatego przedsiębiorstwa turystyczne muszą specjalizować się w świadczeniu poszczególnych usług oraz ich koordynacji, w sposób zapewniający zwolnienie klienta z obowiązku kontaktowania się z każdym usługodawcą z osobna. Klient ma, bowiem trzy możliwości wyboru:
 wykupienie gotowego produktu turystycznego od touroperatora lub działających w jego imieniu dystrybutorów;
 zakupienie pojedynczych usług turystycznych bezpośrednio od wytwórcy i skompletowanie samodzielnego produktu turystycznego;
 wykupienie cząstkowego pakietu usług i samodzielne dokupienie reszty.
Wybór jednej z trzech powyższych wariantów determinuje sposób dystrybucji i rolę poszczególnych podmiotów w łańcuchu dystrybucji i jest uzależniony od:
 liczby usług składających się na zaspokojenie kompleksowej potrzeby;
 uwarunkowań ekonomicznych – wybór którejś z opcji prowadzi do obniżenia ceny świadczonych usług;
 możliwości technicznych, wpływających na skrócenie czasu transakcji, a także na koszty i cenę.
Instrumenty ekonomiczne oddziałujące na przedsiębiorstwa turystyczne
1. Podatek VAT jest stosowany po to, aby uniknąć podwójnego liczenia materiałów i usług pośrednich przy obliczaniu wielkości dochodu narodowego. W działalności hotelarskiej i gastronomicznej wynosi on 7% a touroperatorskiej 22%. VAT w działalności hotelowej i gastronomicznej nie wpływa na koszty działalności, nie ma, bowiem ograniczeń w odliczaniu tego podatku od zakupów dokonywanych w hotelach i w gastronomii. Sytuacja taka powoduje, że nie wzrastają ceny z powodu wzrostu kosztów produkcji. Natomiast VAT ma istotny wpływ na koszty odbiorców usługi i jest ze swej natury cenotwórczy, ponieważ jego wartość znajduje się automatycznie w cenie świadczonych usług. Nabywca usług hotelarskich i gastronomicznych nie może również odliczać tego podatku. Touroperatorzy, oferujący usługi dla odbiorców zagranicznych, mają prawo do stosowania zerowej stawki VAT, działalność ta jest, bowiem traktowana jako eksport. Odliczanie VAT jest natomiast możliwe w przypadku tzw. pakietów usług. Umożliwia to zmniejszenie kosztów usług świadczonych przez hotele nabywcom instytucjonalnym np. w przypadku pakietów konferencyjnych (noclegi, usługi gastronomiczna, wynajem sal konferencyjnych z wyposażeniem, organizacja imprez turystyczno-plenerowych), skalkulowanych w jednej cenie. Wówczas przedsiębiorstwa mogą sobie odliczyć nałożony w cenie podatek VAT, choć wynosi on w tej sytuacji 22% a nie jak w przypadku usług cząstkowych 7%. Jest to szczególnie istotne dla przedsiębiorstw zajmujących się organizacją szkoleń i konferencji (audytorskie, konsultingowe).
2. Podatek od zysku został ostatnio obniżony do poziomu 19%, co zlikwidowało niekorzystne dla przedsiębiorstw próby ucieczki przez sztuczne zawyżanie kosztów. Zaniżało to zyski i ograniczało możliwości rozwojowe przedsiębiorstw.

3. Podatek od płac (narzuty) to:
a. podatek dochodowy od osób fizycznych, stanowiący obniżenie dochodu pracownika, który nalicza i odprowadza płatnik, czyli zakład pracy. Nie obciąża to bezpośrednio przedsiębiorstwa, ale powoduje wzrost kosztów obsługi pracowników;
b. składki przekazywane do ZUS (emerytalna, rentowa, wypadkowa, zdrowotna, itp.), które obciążają zarówno dochód pracownika jak i koszty przedsiębiorstwa. Stanowi to obciążenie dla przedsiębiorstwa wynoszące w sumie około 40% wynagrodzenia pracownika brutto;
c. naliczanie jako pochodne wielkości zatrudnienia i rocznej składki odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych i wynosi miesięcznie na jednego pracownika około 60 złotych;
d. inne obciążenia wynikające z zatrudnienia pracowników (koszty umundurowania, szkolenia, wyposażenia stanowiska, itp.);
e. koszty osobowe związane z zatrudnianiem pracownika, które nie tworzą produktu, czyli wynagrodzenia wypłacane za okresy nieobecności (urlopy – 100% wynagrodzenia, choroby – 80% wynagrodzenia przez 3 miesiące choroby pracownika).
Aby ograniczyć powyższe koszty w przedsiębiorstwach turystycznych stosuje się szereg rozwiązań, np.: sezonowe zatrudnianie rezydentów, pilotów, pracowników obsługi klientów, zlecanie wielu prac przedsiębiorstwom outsourcingowym (organizacja bankietów, zaopatrzenia, służb techniczno-remontowych, sprzątanie pokoi hotelowych – nierównomierne natężenie tych prac).
4. Podatki lokalne (gruntowy, od nieruchomości) traktowane są jako koszt stały, na który przedsiębiorstwo nie ma wpływu. Rzutują one istotnie na koszty działalności branży hotelarskiej, gdyż są pochodną wielkości działek gruntowych oraz powierzchni użytkowej budynków, w których hotele prowadzą swoją działalność. W przypadku, gdy dzierżawimy grunty w tzw. wieczystej dzierżawie, oprócz podatku gruntowego, ponosimy jeszcze koszty dzierżawy. Suma kosztów związanych z podatkami i opłatami za grunt i nieruchomości wynosi rocznie około 3-5% całości ponoszonych kosztów, co wpływa istotnie na wielkość generowanego zysku.
5. Amortyzacja i stawka amortyzacyjna. Amortyzacja dotyczy środków trwałych, użytkowanych dłużej niż rok, a jego wartość kosztorysowa przekracza 3500 złotych. Istotą amortyzacji jest zbieranie pieniędzy na odtworzenie zużytych środków trwałych. Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jest obowiązkiem każdego przedsiębiorstwa a w przypadku działalności hotelowej, to jeden podstawowych kosztów działalności. Wielkość amortyzacji jako kosztu jest uzależniona od dwóch czynników:
a. wartości majątku trwałego, będącego podstawą naliczenia amortyzacji;
b. stawki amortyzacyjnej przyjętej do naliczenia amortyzacji.
6. Kursy walut mają wpływ zarówno na osiągane wyniki finansowe w hotelach (znaczna część klientów pochodzi ze strefy euro) oraz w biurach podróży (oferują one często usługi w krajach strefy euro). W sytuacji, w której następuje obniżenie wartości złotówki, biura i hotele ponoszą straty (nie zawsze można to przerzucić na klienta z powodu dużej konkurencyjności i niskiej elastyczności cenowej popytu.
7. Ulgi i preferencyjne warunki sprzedaży w stosunku do usług hotelarskich czy gastronomicznych, nie są w Polsce stosowane na szczeblu centralnym (za ewentualną preferencję możny uznać 7% VAT). Takowe zachęty w stosunku do przedsiębiorstw turystycznych mogą być natomiast stosowane przez władze lokalne.
8. Stawki celne przestały odgrywać znaczącą rolę i wpływać na wynik finansowy hoteli czy biur podróży w momencie wejścia Polski do UE.
9. Ceny paliw i energii mają bardzo istotny wpływ na kształtowanie się kosztów głównie działalności hotelarskiej i w efekcie wynik finansowy. W biurach podróży natomiast są one ważnym czynnikiem przy organizacji wycieczek autobusowych. W hotelach największy wpływ na koszty mają ceny energii. W obiektach starszych udział tych kosztów w kosztach całkowitych wynosi 8%. W wyniku modernizacji obiektów, udział ten obniżyć się może nawet do 5%.
10. Przepisy sanitarne są bardzo istotnym czynnikiem wpływającym na koszty funkcjonowania przedsiębiorstw hotelarskich i gastronomicznych. Głównym problemem jest obecnie HACCAP, którego przepisy określają standardy wymagające od przedsiębiorstw reorganizacji, zmian w kwalifikacjach kadry oraz przedsięwzięć modernizacyjnych w posiadanej bazie materialnej. Podobne uregulowania dotyczą przepisów pożarowych oraz dotyczących organizacji imprez masowych.
11. Możliwość dostępu do źródeł finansowania. Bardzo rzadko przedsiębiorstwa korzystają z własnych źródeł finansowania przy realizacji procesów inwestycyjnych. Spowodowane jest to brakiem tak dużych środków własnych oraz nieopłacalnością (nie można wówczas skorzystać z efektu dźwigni finansowej). Muszą, więc posiłkować się obcymi źródłami kapitału. Najpowszechniejszą formą jest w tej grupie kredyt bankowy, którego zdobycie jest w Polskich realiach dość trudne. Spowodowane jest to: wysokim oprocentowaniem, odpowiednimi zabezpieczeniami przed niewypłacalnością, dużym wymaganym wkładem własnym i skomplikowanymi procedurami bankowymi. Istnieje również duży problem z przygotowaniem dobrych biznesplanów, wymaganych nie tylko w przypadku kredytu, ale również próby pozyskania środków z Unii Europejskiej.
12. Lokalna polityka przestrzenna a właściwie jej brak jest bardzo często dużą przeszkodą w rozwoju turystyki. Najważniejsza jest tutaj odpowiednio przygotowana strategia rozwoju gminy, uwzględniającą sferę turystyki oraz wynikające zeń inne dokumenty planistyczne jak i konkretne zadania do realizacji w sferze turystyki. Przy braku takich harmonogramów inwestycje turystyczne nie są długofalową polityką gmin a tylko zbiorem doraźnych działań, bez perspektywicznej wizji rozwoju terenów pod inwestycje. To sprawia, że przedsiębiorcy nie mają jasnego sygnału do inwestowania w turystykę i często przenoszą swoje działania na inne pola.
13. Bariery wsparcia inwestycji ze środków publicznych. Duże ograniczenia nakładane przez Unię Europejską na pomoc publiczną, sprawiają, że przeważnie niewielkie przedsiębiorstwa turystyczne, prawie w ogóle nie mają możliwości korzystania z tego rodzaju środków. Przedsiębiorstwa te mogą jednak korzystać z bezpłatnych usług informacyjno-doradczych obejmujące: doradztwo podstawowe, związane z aspektami prawno-administracyjnymi prowadzenia działalności oraz zarządzaniem przedsiębiorstwem. Szansą na pozyskiwanie wsparcia ze strony sektora publicznego oraz z zagranicy jest tworzenie konsorcjów przedsiębiorstw turystycznych w celu wspólnego ubiegania się o takowe środki.

Diana

Wykład 7
Temat: Źródła finansowania przedsiębiorstwa.
Finansowanie to proces pozyskiwania kapitału przez przedsiębiorstwo.
Metody finansowania:
 Samofinansowanie – przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność z nadwyżek przychodów (z zysku netto).
 Samospłata – pozyskujemy jakiś przedmiot, który będąc w eksploatacji wygeneruje środki na spłatę zobowiązań (leasing, dzierżawa).
 Kredytowanie – czasowe i odpłatne korzystanie ze środków finansowych.
 Dotowanie – bezzwrotne i darmowe korzystanie ze środków finansowych (np. środki z UE).
 Pozyskanie środków na rynku finansowym. Rynek finansowy to: rynek pieniężny (kredyt, bon skarbowy, czek, weksel, lokata, bon pieniężny); dewizowy, kapitałowy (własne obligacje, kredyty i dotacje średnio i długoterminowe); papierów wartościowych (akcje, obligacje kupowane); instrumentów pochodnych (futures, swap, kontrakty, opcje).
Teorie finansowania:
 Teoria hierarchii głosi, że przedsiębiorstwo najpierw powinno wykorzystać swoje własne źródła finansowania (wewnętrzne). W drugiej kolejności powinno sięgnąć po zewnętrzne źródła. Trzecim w hierarchii jest zwiększenie kapitałów obcych.
 Teoria substytucji twierdzi, że przedsiębiorstwa powinny w tym samym czasie korzystać z kapitałów własnych i obcych w celu ustalenia optymalnej dla sytuacji przedsiębiorstwa struktury źródeł finansowania.
Rodzaje strategii finansowania:
 Strategia agresywna – dominują kapitały obce z minimalnym wkładem własnym;
 Strategia konserwatywna – dominujące są kapitały własne przy marginalnym udziale obcych;
 Strategia umiarkowana – oba rodzaje kapitałów są wykorzystywane na równi.
Cechy kapitałów własnych:
 daje właścicielowi prawo w podziale zysku oraz zobowiązuje go do pokrywania strat;
 oznacza finansowanie długoterminowe;
 jest tzw., kapitałem statycznym (rzadko się zmienia);
 jest najbezpieczniejszym źródłem finansowania, stabilizuje płynność finansową i zmniejsza ryzyko bankructwa;
 ułatwia pozyskiwanie kapitałów obcych.
Cechy kapitałów obcych:
 ma charakter zewnętrzny w stosunku do przedsiębiorstwa; co oznacza, że pożyczkodawca ma ograniczony wpływ na to, co się dzieje w przedsiębiorstwie;
 konieczność zwrotu w ustalonym terminie;
 jest to grupa kapitałów generująca dodatkowe koszty działalności (opłaty, prowizje);
 dawcy kapitału są uprzywilejowani w przypadku likwidacji lub bankructwa (najpierw spłacamy pracowników, później Skarb Państwa – ZUS, podatki, następnie banki i dostawców a na końcu właścicieli);
 umiejętne wykorzystanie kapitału obcego pozwala uzyskać pozytywne efekty dźwigni finansowej oraz tarczy podatkowej.
Źródła kapitału własnego:
 wewnętrzne: zysk netto, amortyzacja, sprzedaż własnego majątku, przekształcenia w kapitałach, lokaty);
 zewnętrzne: dopłaty wspólników, poszukiwanie nowych wspólników, fundusze venture capital, emisja na rynku pozagiełdowym.
Źródła kapitału obcego:
 długoterminowe: rezerwy bankowe, bankowe kredyty inwestycyjne (długoterminowe), poręczenia kredytowe, leasing operacyjny, franchising, długoterminowe papiery dłużne (obligacje), dotacje i subwencje, środki z funduszy pomocowych, partnerstwo publiczno-prywatne;
 krótkoterminowe: bankowe kredyty krótkoterminowe, mikropożyczki, zobowiązania odnawialne niezapadłe (zobowiązania wobec pracowników regulowane z dołu, ZUS, podatki), kredyty od dostawców (kredyt kupiecki), kredyty od odbiorców (przedpłata), faktoring, leasing kapitałowy, pożyczki z sektora pozabankowego, krótkoterminowe papiery dłużne (bony, obligacje), instrumenty pomocy publicznej.

Zalety finansowania kapitałem własnym Wady finansowania kapitałem własnym
 brak konieczności zwrotu;
 brak obligatoryjnych płatności okresowych;
 ułatwienie zaciągania zobowiązań;
 stabilizują sytuacje ekonomiczno-finansową;
 ograniczają ryzyko działalności inwestycyjnej i finansowej.  wysokie koszty pozyskania i dysponowania kapitałem;
 relatywnie ograniczone zasoby;
 wypłaty zysków dla właścicieli nie stanowią kosztu finansowego i kosztu uzyskania przychodu, stąd nie wystąpi osłona podatkowa ani dźwignia finansowa.
Zalety finansowania kapitałem obcym Wady finansowania kapitałem obcym
 na ogół tańsze źródło finansowania niż kapitał własny, gdyż można osiągnąć dźwignię finansową i tarczę podatkową;
 wierzyciele nie biorą udziału w zarządzaniu przedsiębiorstwem;
 wierzyciele z góry określają swój poziom zysku, nie uczestniczą w jego dodatkowym wzroście;
 procedury prostsze niż dla kapitału własnego;
 na rynku jest zdecydowanie więcej kapitału obcego niż własnego.  wymaga ustanowienia szeregu zabezpieczeń;
 powoduje wzrost ryzyka funkcjonowania przedsiębiorstwa;
 umowa może ograniczać swobodę wykorzystania kapitału (z góry określony cel);
 w przypadku niepowodzenia wierzyciele zaspokajają się z majątku i dochodu przedsiębiorstwa przed właścicielami;
 kapitał udostępniany jest na ograniczony czas, po którym powinien być zwrócony.

Kryteria wyboru źródeł finansowania:
 Bieżąca sytuacja przedsiębiorstwa.
 Dostępność poszczególnych źródeł finansowania.
 Koszty użycia danego źródła finansowania.
 Możliwość uzyskania dźwigni finansowej.
 Regulacje podatkowe i możliwość uzyskania tarczy podatkowej.
 Poziom ryzyka finansowego.
 Forma prawna przedsiębiorstwa.
 Okres funkcjonowania.
 Wielkość przedsiębiorstwa.
 Branża i poziom zyskowności przedsiębiorstwa i całej branży.
 Stabilność otoczenia:
o makrootoczenia: czynniki polityczne, prawne, międzynarodowe, technologiczne, ekonomiczne (polityka antyinflacyjna, podatkowa, kształtowania stóp procentowych, kursowa, celna);
o mikrootoczenia: dostawcy kapitałów, forma organizacyjno-prawna, organizacja systemu księgowego, branża, koszt kapitału własnego, dostępność źródeł finansowania, kwalifikacje kadry zarządzającej, metody planowania finansowego, preferencje podatkowe, wielkość zaangażowanego kapitału obrotowego, poziom rentowności, struktura majątku, struktura kapitału oraz relacje między organami przedsiębiorstwa.
Na ilość kapitału własnego i obcego w przedsiębiorstwie wpływa:
 konserwatyzm menadżera;
 zyskowność przedsiębiorstwa;
 tempo wzrostu przedsiębiorstwa;
 rodzaje aktywów;
 stan zadłużenia;
 zasady rozliczeń podatku dochodowego;
 właściciele i kadra zarządzająca.
Procedura wyboru źródeł finansowania:
rys.

Diana

Wykład 7
Temat: Jakość usług turystycznych.
Jakość jest definiowana w dwojaki sposób:
 jako zbiór cech;
 jako stopień, w jakim dany produkt czy usługa spełnia swoje funkcje i zaspokaja potrzeby.
Jakość usług turystycznych to kategoria subiektywna i relatywna, definiowana jako zgodność cech dobra lub usługi turystycznej z wymaganiami i oczekiwaniami konsumenta płacącego za nią określoną cenę. Na jakość usługi turystycznej składa się jakość typu i jakość wykonania.
Nawiązując do koncepcji istoty produktu turystycznego definiowanego w ujęciu wąskim i szerokim może mówić o jakości:
 pojedynczej usługi lub jednorodnej grupy asortymentowej usług turystycznych;
 kompleksowego pakietu usług turystycznych.
Niemniej ważna od jakości usług turystycznych staje się obecnie jakość obsługi klienta. Nabywcy są coraz bardziej wymagający i domagają się wysokiego standardu obsługi. Działa-nia związane z obsługą turystów obejmują czynności przed, w trakcie i po zawarciu transakcji związanej z zaspokojeniem określonych potrzeb turystów. Na jakość usługi turystycznej mają wpływ zarówno oczekiwania nabywców, jak i rzeczywiste doświadczenia uzyskane w wyniku kontaktu z pracownikami obsługi ruchu turystycznego. Oczekiwania te są wyznaczone przez obietnice, które przedsiębiorstwo składa swoim klientom za pomocą różnych środków komu-nikacji. Dodatkowo wpływ jeszcze mają zasłyszane opinie, referencje czy reputacja.
Obsługa klienta obejmuje wszystkie czynności niezbędne do przyjęcia zamówienia klienta, wytworzenia i dostarczenia przedmiotów zamówienia, a także działania zmierzające do naprawy błędów popełnionych na którymkolwiek etapie realizacji zamówienia. Obsługa klienta to niezawodne dostarczenie klientowi dóbr i usług w uzgodnionym czasie i miejscu, stosownie do jego oczekiwań.
Bardzo ważną rolę w osiąganiu celów jakościowych w przedsiębiorstwie odgrywa perso-nel przedsiębiorstwa, zarówno bezpośrednio obsługujący nabywców, personel zaplecza, jak i zarząd organizacji. Przygotowanie kadr polega na ich odpowiednim doborze, szkoleniu i motywowaniu do pracy. Bezpośredni personel jest swoistą wizytówką przedsiębiorstwa tu-rystycznego z klientami.
Aby określić zestaw zmiennych opisujących jakość produktu turystycznego należy prze-prowadzić badania dotyczące:
 oczekiwań turystów wobec produktu (np. usług informacyjnych, pilotażu, przewodnictwa);
 podejścia do zagadnienia jakości samych usługodawców;
 wiedzy, którą w tym względzie reprezentują eksperci z dziedziny turystyki, marke-tingu, teorii jakości, psychologii, itp.
Etapy wyznaczenia poziomu jakości:
1. Etap wstępny a więc określenie:
 cech użytkowych usługi określających jego wartość użytkową;
 klas poziomu wymogów stawianych usługom przez poszczególne grupy odbior-ców oraz możliwość stosowania klas (w zależności od poszczególnych miar ja-kości).
2. Etap oceny użyteczności usługi.
3. Etap porównujący poziom jakości usług o charakterze substytucyjnym o wyższym lub niższym poziomie jakości.
Podstawowe metody pomiaru jakości:
 pomiar czasu wykonania usługi;
 pomiar czasu realizacji procesów;
 pomiar czasu oczekiwania na usługę;
 rejestrowanie liczby reklamacji, obserwację tendencji zmian wskaźników ekono-micznych.
Do zakresu pomiaru jakości usług turystycznych zaliczamy parametry i instrumenty dotyczące:
 standardów;
 norm technicznych i towarowych;
 gwarancji i kosztów gwarancyjnych;
 kultury obsługi, ochrony konsumenta;
 rozstrzygania sporów.
Oczekiwania klienta dotyczące jakości wynikają z następujących czynników:
 indywidualne potrzeby jednostki;
 dotychczasowe doświadczenia klienta;
 wymiana doświadczeń między klientami;
 komunikacja zewnętrzna: ogłoszenia, reklama, udział w targach;
 kształtowanie wizerunku organizacji.
Do najistotniejszych parametrów pomiaru jakości usług turystycznych zaliczamy szybkość realizacji i bezpieczeństwo usług oraz dostępność cenową usługi turystycznej.
W odniesieniu do produktów turystycznych usługodawcy powinni stosować się do takich cech jakości, które turysta może rozpoznać i ocenić, m.in.:
 spolegliwość – realizacja takiej usługi, jaką oferowano turyście (zgodnie z harmonogramem i terminem), a wszelkie odchylenia od ustaleń wymagają ak-ceptacji turysty;
 profesjonalizm – uprzejmość, wiarygodność, komunikatywność, umiejętności i doświadczenia usługodawców;
 wrażenia i odczucia – związane ze standardem wyposażenia i urządzeń, estetyka miejsca i ubioru;
 odpowiedzialność – szybkie reagowanie na uchybienia i błędy, kompleksowa ob-sługa od zarejestrowania zlecenia, poprzez kontrolę jego realizacji, po ewentualną reklamację;
 orientacja na klienta – indywidualne podejście do turysty i jego potrzeby, chęć niesienia pomocy.
Jeśli zaś chodzi o ocenę jakości obsługi klienta, to w odniesieniu do usług turystycznych, można kierować się następującymi charakterystykami:
 niezawodność usługi – dobrze wykonana usługa za pierwszym oraz spełniająca wszystkie uzgodnione z klientem i zawarte w umowie parametry i cechy usługi, dotyczące np. transportu, zakwaterowania, wyżywienia;
 gotowość świadczenia usługi – czas oczekiwania na usługę i wachlarz proponowanych usług;
 komunikatywność – zarówno sama oferta, jak i wszelkie związane z nią informa-cje powinny być przekazane klientowi w formie czytelnej i zrozumiałej dla niego;
 bezpieczeństwo – fizyczne oraz dyskrecja;
 osobowość usługodawcy – szacunek i przyjazne nastawienie do klienta, znajo¬mość procedur postępowania i zrozumienie klienta, dostępność.
 uczciwe traktowanie klienta – np. zadośćuczynienie w razie niespełnienia jago wy¬magań i oczekiwań;
 wygoda i estetyka otoczenia – decydujące o pierwszym znaczeniu i stopniu zaufania klienta do usługodawcy.
Przedsiębiorstwo powinno na bieżąco prowadzić pomiar stopnia zadowolenia klientów i może korzystać z następujących metod:
 system skarg i sugestii – za pomocą dostarczonych klientom formularzy;
 badania ankietowe – badania rzeczywistego poziomu jakości świadczonych usług oraz możliwość poznana przyczyn niezadowalającej jakości;
 pomiar i badanie gotowości klienta do ponownego skorzystania ze świadczonych usług;
 pozorne zakupy usług – informacje o mocnych i słabych stronach ofert przedsiębiorstwa turystycznego;
 analiza utraty klienta – utrzymanie kontaktu z klientami, którzy zrezygnowali z usług.
Pomiar jakości na poszczególnych subrynkach usług turystycznych uwzględnia specyfikę poszczególnych rodzajów świadczeń związanych z obsługą ruchu turystycznego. Postulaty jakościowe mogą w poszczególnych segmentach przybierać następujące formy:
1. Turystyczny transport pasażerki: czas podróży, koszt podróży, komfort po-dróży, bezpieczeństwo podróży, szybkość przewozu, dostępność komunikacyjna, bezpośredniość przewozu, punktualność, dogodność rozkładu jazdy, usługi kom-plementarne w trakcie podróży, skomunikowania z innymi środkami transportu.
2. Usługi hotelarskie:
a. Kategoryzacja, której zakres minimalnych wymagań obejmuje: zagospodarowanie terenu, instalacje w budynku, recepcję, usługi, część miesz-kalną, bezpieczeństwo gości, część gastronomiczną oraz kwalifikacje perso¬nelu;
b. Rekomendacja, w której wykorzystywane są następujące kryteria oceny:
 zagospodarowanie terenu – wygląd i stan budynku, dekoracja, oświetlenie, urządzenia rekreacyjne;
 instalacje i urządzenia techniczne oraz sprawność ich działania;
 standard pomieszczeń mieszkalnych, gastronomicznych i ogólnodostęp-nych;
 poziom usług – sprawność i kultura obsługi, rzetelność, uprzejmość, hi¬giena, estetyka personelu i znajomość języków obcych;
 asortyment i jakość produkcji – wybór i zróżnicowanie oraz jakość potraw i napojów;
 usługi dodatkowe – zakres, zróżnicowanie i dostosowanie do specyfiki za-kładu;
 ogólne wrażenie – atmosfera, spokój, sprawność organizacji.
3. Usługi gastronomiczne: dostępność placówek, zakres asortymentowy, wygląd placówki i system obsługi, właściwa relacja jakości do ceny, kwalifikacje i uprzej-mość personelu, stan sanitarny, atmosfera.
4. Usługi informacyjne: użyteczność, rzetelność, pełność i wiarygodność informacji, kwalifikacje, uprzejmość i wygląd personelu, wyposażenie placówki, sposób prze-kazywania informacji.
5. Usługi przewodnictwa turystycznego i pilota wycieczek: kwalifikacje i cechy indywidualne.

Diana

Wykład 9
Temat: Promocja usług hotelarskich.
Promocja to różne środki taktyczne i strategiczne mające na celu bezpośrednie i pośrednie umacnianie na rynku pozycji przedsiębiorstwa, oferowanych przez nie produktów oraz aktywizacji sprzedaży tych produktów.
Na promocję składają się działania w zakresie: reklamy, public relations, sponsoringu, sprzedaży osobistej i innych działań promocyjnych.
Reklama jest bez wątpienia jednym z najważniejszych, ponieważ wszędzie obecnym i powszechnie stosowanym środkiem promocji. W odniesieniu do usług hotelarskich możemy ją prowadzić przy pomocy następujących środków:
a. Reklama prasowa to najpopularniejszy w naszym kraju środek reklamy, obejmujący około 30% całości. W przypadku usług hotelarskich należy jednak pamiętać, że klienci są najczęściej bardzo mocno, przestrzennie rozproszeni, co uniemożliwia prowadzenie kampanii reklamowych w rozsądnych granicach kosztowych pojedynczych obiektów hotelowych.
b. Reklama radiowa jest bardziej „ulotna” niż prasowa i w razie zdecydowania się na właśnie taki środek reklamowy, należy zwrócić szczególną uwagę na zasięg radia, liczbę odbiorców i ich udział w rynku, oraz na rodzaj słuchaczy (np. przekrój wieku) do których dana stacja radiowa kieruje swoje audycje.
c. Reklama telewizyjna cechuje się ogromnym zasięgiem działania i zapewnia dotarcie do wszystkich zainteresowanych, potencjalnych klientów zamieszkałych w Polsce. Koszty takiej reklamy są jednak ogromne i w najlepszym czasie reklamowym (pierwszy program telewizji publicznej około godziny 20.00) sięga równowartości wynajęcia dwustu pokoi w hotelu dobrej kategorii za trzydziestosekundowy spot. Dziesięciokrotne powtórzenie takiej reklamy to więcej niż miesiąc działalności noclegowej stupokojowego hotelu.
d. Tablice drogowe to bardzo popularny środek reklamy, szczególnie w dużych miastach. Podczas zamawiania tablic należy zwrócić uwagę na to, że są one na ogół czytane ze stosunkowo dużej odległości, istotny jest odpowiedni kontrast między tłem i treścią tablicy, zagęszczenie tablic na krótkim odcinku zmniejsza szanse odczytania którejkolwiek z nich, czytając dysponujemy ograniczonym czasem.
e. Znaki drogowe – w małych miejscowościach drogowskaz do miejscowości staje się automatycznie drogowskazem do hotelu, bardzo dobrym środkiem reklamy, również bezpłatnym, są także informacyjne znaki drogowe „hotel”.
f. Wydawnictwa specjalistyczne wydawane w kraju i za granicą a ich odbiorcami są przedsiębiorstwa i instytucje, dla których rezerwowanie miejsc w hotelach zalicza się do codziennych czynności, a więc głównie biura podróży i inne przedsiębiorstwa turystyczne.
g. Internet to coraz bardziej popularny środek reklamy, bez którego bardzo trudno jest obecnie się obejść. Większość hoteli posiada swoją witrynę internetową, która jest prawdziwą skarbnicą wszelkich informacji o hotelu. Możemy umieścić również reklamę swojego hotelu na obcych stronach internetowych, bądź zamieścić informację o nim w internetowym informatorze hotelowym.
h. Książki telefoniczne to także doskonałe źródło informacji o hotelach czy restauracjach dla wielu osób udających się w podróż. W książkach takich, obok standardowego tekstu możemy również zamieścić specjalne ogłoszenie.
i. Inne wydawnictwa takie jak gazetki ogłoszeniowe, plany miast, informatory lokalne, to również bardzo dobre środki reklamy dla usług hotelarskich.
j. Upominki i druki umieszczone w pokojach hotelowych, przeznaczone do użytkowania lub zabrania przez gości, zazwyczaj umieszcza się na nich logo, nazwę, czasem również informację o hotelu. Najważniejszą ich funkcją jest przypominanie o istnieniu naszego hotelu.
k. Inne środki reklamy: posiadanie mównicy z logo i nazwą hotelu w sali konferencyjnej stwarza możliwość darmowej reklamy telewizyjnej czy prasowej naszego obiektu, rekomendacja ze strony innych hoteli.
Public relations to uczciwa i obiektywna, fachowa i kompetentna, pełna, szybka, przyjazna dla mediów i opinii publicznej, etyczna i odpowiedzialna informacja. Informacje, które przekazujemy do środków masowego przekazu mogą dotyczyć: rocznicy otwarcia hotelu, przybycia do naszego hotelu stutysięcznego gościa, osiągnięcia przez naszych pracowników sukcesu w konkursach, wprowadzenia nowej, atrakcyjnej usługi, przeprowadzenia istotnej wymiany wyposażenia, rozpoczęcia i zakończenia remontu, wizyty grupy hotelarzy czy posiedzenia jakiegoś ważnego hotelarskiego gremium.
Sponsoring polega na sponsorowaniu akcji charytatywnych, kultury, oświaty, sportu, itp. Występuje zazwyczaj w postaci przeznaczenia części zysku jako darowizny na rzecz wybranej instytucji lub na organizację konkretnej imprezy czy też działań podejmowanych przez niedochodową instytucję bądź organizację spełniającą określone cele społeczne. Podjecie się roli sponsora powinno poprzedzić zawarcie umowy, która prócz kwoty przekazywanej przez sponsora czy nagrody rzeczowej dla laureata konkursu, określa też prawa sponsora, co do np. liczby, powierzchni i miejsc reklam, zastrzeżenia, że nie będzie innych sponsorów z branży, zamieszczenia nazwy lub logo na plakatach, biletach, wymieniania sponsora w informacjach prasowych czy radiowych, udział przedstawiciela sponsora w otwarciu imprezy czy wręczaniu nagród, liczby biletów, czy kart wstępu stawianych do dyspozycji sponsora.
Sprzedaż osobista to forma osobistego kontaktowania się przedsiębiorstwa z rynkiem. Wobec znacznego rozproszenia klientów hotelu, sprzedaż osobistą możemy prowadzić tam, gdzie istnieje możliwość sprzedania większej ilości usług hotelu, czyli: u touroperatorów i współpracujących z nimi biur podróży, w przedsiębiorstwach prowadzących szkolenia, w agencjach public relations, w dużych przedsiębiorstwach, czy wyższych uczelniach. Wobec klientów, którzy już nawiązali kontakt z naszym hotelem, sprzedaż osobistą prowadzą wszyscy pracownicy, np. stanowisko rezerwacji – zachęca gościa do przybycia, oferując mu różne usługi, recepcja – doradza wybór pokoju, poleca inne usługi, kelner – poleca wybór dań i odpowiedni dobór napojów, barman – serwuje napoje zgodnie z upodobaniami gościa.
Inne działania promocyjne, czyli np. programy lojalnościowe (karty rabatowe), imprezy promocyjne (np. dni kuchni regionalnej), łatwy do zapamiętania numer telefonu, udział pracowników w konkursach kulinarnych czy barmanów, okolicznościowa sprzedaż własnych wyrobów cukierniczych lub garmażeryjnych z okazji świąt, organizowanie konkursów, rekomendacja Polskiego Zrzeszenia Hoteli czy nadzwyczajne obniżki cen.

Diana

Wykład 9
Temat: Hotelowy pion techniczny
Utrzymanie w ruchu i pełnej sprawności nie tylko podstawowych instalacji, ale również wszystkich urządzeń, z których korzystają goście przez całą dobę, wymaga systematycznej konserwacji. Hotel powinien być przygotowany na to, aby awarię wodno-kanalizacyjną lub instalacji elektrycznej móc usunąć natychmiast po jej zgłoszeniu, niezależnie od pory dnia.
Zakres działania komórek technicznych jest nastepujący:
 realizacja planowych remontów bieżących,
 prowadzenie systematycznej konserwacji wszystkich pomieszczeń, urządzeń i instalacji obiektu,
 prowadzenie szkolenia personelu w zakresie prawidłowego obchodzenia się z powierzonym sprzętem,
 dokonywanie tzw. profilaktycznych przeglądów urządzeń sprzętu,
 opracowywanie instrukcji ustalających tryb obsługi urządzeń mechanicznych,
 opracowywanie planów inwestycyjnych oraz planów remontów kapitalnych,
 dokonywanie odbiorów technicznych robót wykonywanych w trybie zleconym,
 dokonywanie odbioru technicznego urządzeń zakupywanych przez zakład hotelarski.
Jak pokazuje doświadczenie kierownikiem sekcji technicznej powinien być inżynier, najlepiej budowlany.
Do zakresu działalności komórki technicznej zaliczamy również:
 zarządzanie taborem samochodowym przedsiębiorstwa,
 prowadzenie garażu i warsztatów samochodowych dla gości i na potrzeby hotelu,
 organizowanie ochrony obiektu.
Mając na uwadze charakter usług organizowane są w hotelach warsztaty:
 stolarsko-tapicerskie,
 ślusarsko-hydrauliczne,
 elektryczny,
 samochodowy.
Jednym z podstawowych urządzeń hotelu jest pralnia, która powinna być zlokalizowana w miejscu niewidocznym dla otoczenia i mieć dobre powiązanie z pionem gospodarczym części mieszkalnej. Hotelowe pralnie mogą być: wodne, chemiczne i mieszane. Dzielą się one najczęściej na kilka pomieszczeń, tj.:
 pralnie,
 prasowalnie, pomieszczenia szwalni,
 magazyny.
Organizacja pralni musi być zgodna z zasadą ruchu jednokierunkowego: od strefy brudnej, przez strefę prania i suszenia do strefy czystej, w której prasowane i składowane są czyste ubrania i bielizna.
Obiekt hotelowy musi być utrzymany w stałej sprawności technicznej. Konserwacje i remonty są domeną służb technicznych i w każdym obiekcie znajdują się mniej lub bardziej rozbudowane zaplecza techniczne, których wielkość zależy m.in. od:
 wielkości obiektu,
 okresu trwania eksploatacji,
 natężenia wykorzystania, czyli tzw. obłożenia,
 odległości od źródeł zaopatrzenia oraz podaży w rejonie hotelu usług specjalistycznych i sieci serwisowej dostawców.
Remont jest to działanie zmierzające do przywrócenia wartości użytkowych obiektom lub ich częściom przez częściowe lub pełne zastąpienie elementu lub zespołu uszkodzonego lub zużytego innym o pełnych wartościach użytkowych lub odpowiednio zagregowanym
Remont może być planowany lub awaryjny. Remonty planowane dzielimy na:
 bieżące – polegające na całkowitym lub częściowym demontażu, naprawie lub wymianie części zużywających się najszybciej i ponownym montażu wraz ze sprawdzeniem działania,
 średni – polega na wymianie nie tylko zużytych, ale również na naprawie lub wymianie części lub całych zespołów zużywających się w określonym okresie,
 kapitalny – obejmuje czynności znane ze średniego remontu oraz charakteryzuje się wymiana wszystkich lub prawie wszystkich części wymiennych obiektu oraz naprawy części niewymienialnych.
Modernizacja polega na zastępowaniu przestarzałych maszyn, urządzeń i środków transportowych oraz przyrządów nowoczesnymi, zapewniającymi wyższą wydajność, wyższe formy obsługi, lepszą jakość produktów oraz nowoczesne metody produkcji i organizacji pracy. Może być ją objęty cały obiekt lub określony zespół funkcjonalno-użytkowy.
Celem modernizacji w hotelu jest:
 poprawa wygody i bezpieczeństwa gości,
 umożliwienie sprawnej obsługi,
 uwzględnienie norm kategoryzacyjnych,
 zapewnienie prawidłowych warunków pracy załodze,
 uwzględnienie wzrastających wymagań gości.
Polskie hotelarstwo wymagało i wciąż jeszcze wymaga wielu zabiegów modernizacyjnych. Wynika to z następujących przesłanek:
 potrzeby przystosowania krajowej bazy do europejskich standardów,
 potrzeby przystosowania krajowej bazy do nowych rynkowych warunków pracy,
 potrzeby zastosowania nowej generacji instalacji, urządzeń i sprzętu energooszczędnego,
 powstania innych zasad zaopatrzenia i dostaw pozwalających na uzyskanie nadwyżek powierzchniowych w zapleczu technicznym, magazynowym i socjalnym,
 możliwość korzystania, w coraz to większym zakresie, z usług specjalistycznych jednostek formułującego się zewnętrznego zaplecza hotelarskiego.
We współczesnym hotelarstwie coraz częściej stosuje się różnorodne urządzenia mechaniczne do transportu i komunikacji pionowej. Wzrost wymagań w tym zakresie obserwuje się nie tylko ze strony gości hotelowych, ale i samego personelu. Wewnętrzny pion komunikacyjny stanowi w wielu rozwiązaniach punkt wyjściowy do formowania układu przestrzennego. W dużych hotelach na węzeł komunikacyjny składa się kilka dźwigów, obsługujących gości, personel i zespoły technologiczne.
Zespoły techniczne związane z komunikacja i transportem pionowym składają się z następujących podzespołów i elementów: maszynowni, szybu dźwigowego i kabiny dźwigowej. Urządzenia związane z transportem i komunikacją pionową można podzielić na:
 dźwigi osobowe – do przewozu gości, służby piętrowej i personelu hotelowego,
 dźwigi towarowo-osobowe – służą do transportu artykułów żywnościowych i innych z pomieszczeń rozładowczych do kuchni i do magazynów oraz zaplecza niektórych lokali gastronomiczno-usługowych,
 dźwigi towarowe – wykorzystywane do transportu odpadów kuchennych i innych towarów w zamkniętych pojemnikach,
 dźwigi potrawowe – służą do transportu gotowych produktów lub półproduktów z zaplecza gastronomicznego do rozdzielni.
Na dobór dźwigów w hotelu wpływają następujące czynniki:
 wysokość budynku,
 liczba mieszkańców,
 prędkość jazdy,
 pojemność kabin,
 komfort jazdy,
 czas oczekiwania,
 prędkość podnoszenia,
 system sterowania i otwierania drzwi kabinowych.
W każdym hotelu istnieje też system komunikacji zewnętrznej, do którego możemy zaliczyć:
 schody ruchome,
 urządzenia wyciągowe stałe,
 rusztowania wiszące przestawne,
 lekkie urządzenia wiszące, przeznaczone do zabiegów konserwacyjnych i mycia okien.
Bardzo ważną częścią każdego współczesnego hotelu są urządzenia wokół i wewnątrz hotelu związane z rekreacją, sportem i rehabilitacją.
Wewnętrzne zespoły to np.:
a. Baseny kąpielowe – mogą mieć różne kształty i częściowo wychodzić na zewnątrz budynku. Posiadają również wydzielone powierzchnie dla różnego typu użytkowników oraz urządzenia służące do różnego rodzaju skoków do wody.
b. Sauny – to urządzenia sprzyjające regeneracji sił fizycznych i psychicznych. W zakładach hotelarskich stanowią obecnie istotne ogniwo w zespołach rekreacyjnych. Sauna jest procesem łączenia gorąca z krótkotrwale występującą wilgotnością i zmianą pola elektrycznego, z naprzemiennym występowaniem bodźców zimnych. Odnowie sprzyjają tu również zastosowane materiały wykończeniowe, wyposażenie, komfort sanitarny, barwa, światło oraz obsługa.
c. Sale do ćwiczeń fizycznych – wyposażone bardzo często w zróżnicowane i nowoczesne urządzenia służące do ogólnorozwojowego treningu. W salach takich występuje często specjalistyczna obsługa o kwalifikacjach instruktorskich lub trenerskich czuwająca nad prawidłowością wykonywanych ćwiczeń i bezpieczeństwem użytkowników.
d. Bawialnie dla dzieci – złożone z różnorodnego wyposażenia od tradycyjnych zabawek do gier komputerowych. Elementy takie powinny być bezpieczne, stabilne, odporne na uszkodzenia mechaniczne, barwne, przyciągające, łatwe do naprawy, czyszczenia i dezynfekcji.
e. Kręgielnie.
f. Sale do tenisa stołowego.
g. Sale bilardowe.
W skład zewnętrznych zespołów wchodzą:
a. Ścieżki zdrowia – najczęściej w kształcie pętli o długości od 2 do 3 km, poprowadzona w urozmaiconym i zadrzewionym terenie. Tablica umieszczona w miejscu startu powinna informować o długości trasy, sposobie jej oznakowania oraz określać wskazówki dotyczące tempa biegu i sposobu samokontroli. Na ścieżce powinny być rozstawione tabliczki w rozstawie 300, 400 i 500 metrów określające przeszkodę i warunki jej pokonania. Odmianą ścieżki zdrowia jest ścieżka sprawnościowa, czyli trasa o długości około 3 km, na której znajduje się kilkanaście stacji ćwiczebnych. Na początku ścieżki powinna być ustawiona tabliczka, zawierająca ogólne wskazówki o sposobie korzystania ze ścieżki. Na każdej stacji powinna znajdować się tablica z rysunkami lub piktogramami, określającymi rodzaj ćwiczenia i liczbę powtórzeń.
b. Kąpieliska otwarte.
c. Akweny przystosowane do uprawiania sportów wodnych.
d. Boiska do siatkówki, koszykówki, kometki.
e. Pola golfowe.
f. Korty tenisowe.
g. Ścieżki zdrowia.
h. Place zabaw dla dzieci.

aswdq · Gość

jak tam dzieci kto sie juz uczyl ??

kucyk

Ała :/

natalia

no to żeby nie było to wklejam kolejne brakujace wykłady i małe pocieszenie to juz chyba ostatnie Wink

tym, których maila miałam to wysłałam Smile

Wykład 4
Temat: Organizacja i zarządzanie w przedsiębiorstwie turystycznym i rekreacyjnym.
Organizacja to wyodrębniony prawnie i terytorialnie podmiot gospodarczy, złożony z ludzi i zasobów techniczno-materiałowych, mający określoną strukturę skierowaną na osiąganie formułowanych przez siebie celów.
Organizacja to również podział zadań w przedsiębiorstwie oraz wyznaczenie wzajemnych relacji między jego ogniwami. Dotyczy ona szeregu zagadnień, do których możemy zaliczyć:
 powoływanie pracowników do pracy i wyznaczanie im zadań do wykonania;
 określenie struktur organizacyjnych, tzn. wydzielenie działów przedsiębiorstwa, w których wykonywana jest jednorodna praca, oraz powiązanie tych działów tak, aby wspólna praca była jak najbardziej wydajna;
 określenie zakresu kompetencji pracowników oraz kierownictwa przedsiębiorstwa.
Struktura organizacyjna odzwierciedla podział zadań między poszczególne działy, zakres obowiązków i odpowiedzialności osób będących na określonych stanowiskach oraz relacje między nimi. Ustala również zakres kontroli (liczbę podwładnych bezpośrednio nadzorowanych przez daną osobę) oraz podział obowiązków i uprawnień między poszczególne szczeble zarządzania.
Organizacja pełni rolę służebną w stosunku do wykonywanych działań, dlatego powinna być do nich dostosowana a więc być elastyczna. Podstawą organizacji są ludzie, ich uzdolnienia merytoryczne i menadżerskie. Elastyczność organizacji wymuszają również częste zmiany technologiczne i system zarządzania, tworząc tzw. zmiany otoczenia. Zmuszają one pracowników do ciągłego podnoszenia swoich kwalifikacji, aby dalej przyczyniać się oni mogli do rozwoju organizacji.
Zarządzanie w ujęciu instytucjonalnym to grupa osób, której powierzono w przedsiębiorstwie uprawnienia do wydawania poleceń.
Zarządzanie w ujęciu funkcjonalnym to czynności (funkcje) mające na celu kierowanie wszystkimi działaniami niezbędnymi do realizacji zadań przedsiębiorstwa, które muszą być zrealizowane, jeśli chce ono osiągnąć swoje cele.
Oba ww. podejścia w praktyce funkcjonują nierozłącznie.
Zarządzanie przedsiębiorstwem można, zatem rozumieć jako celowe podejmowanie przez odpowiednie osoby (organy i kadrę kierowniczą) decyzji prowadzących, dzięki wykorzystaniu posiadanych zasobów, do osiągania założonych celów lub też celowe dysponowanie zasobami, a ściślej ustalanie celów i powodowanie, aby były one osiągnięte.
Zarządzać można zasobami:
 rzeczowymi;
 ludzkimi;
 informacyjnymi;
 finansowymi.
Zasoby te są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, w ramach, której można wydzielić określone funkcje organiczne, zależne od rodzaju prowadzonej działalności. W przedsiębiorstwie występują: zaopatrzenie, działalność podstawowa (produkcja w przedsiębiorstwie produkcyjnym lub świadczenie usług w przedsiębiorstwie usługowym, sprzedaż towarów w przedsiębiorstwie handlowym), zbyt, zatrudnienie, transport, finansowanie działalności, itp.
Zarządzanie zasobami w ramach poszczególnych funkcji organicznych realizuje się poprzez funkcje zarządcze. Funkcje zarządzania oznaczają zbiory rozłącznych czynności, pogrupowanych w określony sposób. Wyróżniamy cztery podstawowe funkcje zarządzania:
1. Planowanie, czyli projektowanie przyszłości, jakiej pragniemy, oraz skutecznych środków jej realizacji. Przedmiotem planowania są:
a. cele (końcowe, pośrednie, pożądane stany rzeczy), do których podmiot gospodarczy ma zmierzać;
b. metody realizacji tych celów;
c. niezbędne zasoby (osobowe, rzeczowe, finansowe, informacyjne), a także sposoby ich pozyskiwania;
d. działania (operacje, czynności), czas i miejsce ich wykonania.
Wynikiem planowania jest dokument o różnym stopniu ogólności. Najważniejszym zagadnieniem w procesie planowania jest sformułowanie celów działania, ich wagi i hierarchii. Każdy cel określonej rangi uruchamia proces planowania na niższych szczeblach poprzez formułowanie celu niższego rangą, będącego w istocie zadaniem służącym do realizacji celu na wyższym szczeblu.
2. Organizowanie polega na łączeniu i porządkowaniu, koordynowaniu i harmonizowaniu elementów przedsiębiorstwa, aby współprzyczyniały się one do realizacji ustalonych celów.
3. Motywowanie sprowadza się do oddziaływania na postawy i zachowanie ludzi, tak, aby poczynania jednostek były zgodne z celami przedsiębiorstwa.
4. Kontrola jest sprawdzianem całości działań i stopnia osiągnięcia celów i sposobów ich osiągnięcia.
Wielkość przedsiębiorstwa, jego rodzaj i produkt, który oferują, są czynnikami określającymi organizację, a nawet zapewniającymi jej stabilność/ Zmiany organizacyjne i stosowanie różnych rozwiązań polegają na przejściu na inny jakościowo etap pracy w wyniku:
 rozrostu przedsiębiorstwa;
 zmiany rodzaju jego działalności;
 poważnego zróżnicowania dotychczas produkowanego towaru.
W sektorze turystyki i rekreacji spotykamy wiele małych agencji pośredniczących w sprzedaży gotowego produktu, małych hotelików, pensjonatów, przedsiębiorstw przewozowych czy świadczących usługi rekreacyjne. Mamy tu do czynienia z jedno- lub najwyżej dwuszczeblowym systemem organizacyjnym.
Struktura organizacyjna jednoszczeblowa dotyczy głównie tych przedsiębiorstw, których obroty i zyski są jeszcze zbyt małe, aby można było sobie pozwolić na zatrudnienie większej liczby pracowników i rozbudowę struktur. W takiej sytuacji jest wiele małych biur podróży sprzedających cudze produkty i żyjących z prowizji. Rolą właściciela jest wówczas:
 planowanie działań, wyznaczanie celów, ocena konkurencji;
 zawieranie umów z touroperatorami i wytwórcami usług;
 wynajem autokarów;
 prowadzenie księgowości lub sprawozdawczości bądź zlecanie jej wyspecjalizowanym instytucjom;
 prowadzenie działalności marketingowej.
Natomiast pracownicy wynajmowani przez właściciela, zajmują się bieżącą obsługą klienta i bieżącą korespondencją (potwierdzanie lub anulowanie grup, zamówienia oraz ich aktualizacja.
Podobny system funkcjonuje w małych hotelach i pensjonatach, gdzie rolą właściciela jest:
 Zawieranie kontraktów z kooperantami lub władzami regionalnymi rekomendującymi obiekt;
 Prowadzenie uproszczonej księgowości i sprawozdawczości;
 Dokonywanie inwestycji i remontów, a często także prowadzenie recepcji.
Pracownicy są wynajmowani do prac pomocniczych, np. sprzątania czy prowadzenia kuchni.
Zwiększająca się liczba zleceń i poprawa sytuacji finansowej stwarza przesłanki do rozbudowy struktur organizacyjnych i zastąpienia przedsiębiorstwa o strukturze jednoszczeblowej strukturą dwuszczeblową (scedowanie części obowiązków i uprawnień na innych). Rozbudowa struktur oraz zatrudnianie nowych pracowników musi się wiązać z rzetelną analizą i oceną dalszych szans rozwojowych i stopnia ryzyka podejmowanych decyzji. Gdy właściciel zdecyduje się na rozbudowę struktur, do jego podstawowych obowiązków należeć będzie wówczas: tworzenie idei nowego produktu, poszukiwanie sieci dystrybucji, tworzenie wizji planu marketingowego i ścisły kontakt ze służbami marketingowymi, koordynacja działań poszczególnych pionów, kontrola finansowa i opracowanie strategii finansowej oraz stałe śledzenie procesów gospodarczych przedsiębiorstwa, kontrola realizacji zadań i wnioskowanie.
Rzeczą oczywistą jest, że właściciel obarczona tyloma obowiązkami nie jest w stanie zająć się czynnościami operacyjnymi. Dlatego musi zwiększyć zatrudnienie i wydzielić komórki organizacyjne, do których należą:
 księgowość i sprawozdawczość (rejestracja wszelkich zjawisk ekonomicznych, kontrakty i rozliczenia z urzędem skarbowym, bieżąca analiza sytuacji ekonomicznej, operacje bankowe);
 marketing (udział w targach, druk materiałów informacyjno-reklamowych, realizacja zamierzeń z zakresu budowy systemu dystrybucji, wykorzystywanie wtórnych, a w miarę potrzeby i pierwotnych źródeł danych, prowadzenie działań promocyjnych);
 dział sprzedaży (bieżące działania operacyjne – sprzedaż produktu bezpośredniemu klientowi, ale także bieżące kontakty z kooperantami – potwierdzanie i anulowanie grup oraz zawieranie umów, w miarę uprawnień negocjowanie cen, organizowanie pilotów, przewodników, biletów).
Duże przedsiębiorstwa turystyczne lub rekreacyjne, mające światowy zasięg posiadają bardzo rozbudowane struktury organizacyjne, co oznacza większą specjalizację działań. Istnieje wówczas sześć podstawowych działów:
 dział tworzenia produktu i kontroli jego realizacji;
 dział marketingu;
 sekcja rezerwacji biletów lotniczych;
 dział zajmujący się bezpośrednim bukowaniem klientów na imprezy;
 dział księgowości i sprawozdawczości;
 dział komputerowy.
W tej sytuacji rola właściciela, czy częściej właścicieli, ogranicza się do: tworzenia strategii, zarządzania personelem i koordynacji prac oraz analizy finansowej.

EKONOMIKA TURYSTYKI I REKREACJI

Wykład 8
Temat: Polityka turystyczna.
Państwo posiada istotne instrumenty oddziaływania, dlatego stanowi ważny element rynku. Zagadnienia polityki turystycznej traktowane są jako prezentacja miejsca państwa i jego organów na rynku (ujęcie podmiotowe rynku) oraz stosowanych przez organy państwowe instrumentów polityki (ujęcie przedmiotowe rynku).
Polityka [z greckiego politike – sztuka rządzenia państwem] jest współcześnie pojmowana jako określenie całokształtu działalności władzy państwowej w formułowaniu stosunków wewnętrznych w państwie oraz jego stosunków z zagranicą. Politykę, rozumianą jako zespół sądów, określających bliższe lub dalsze cele i kierunki działania oraz sposoby ich realizacji, stosuje się w odniesieniu do działalności organizacji politycznych, społecznych i zawodowych, jednostek samorządu i administracji, podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych.
Gospodarka narodowa oraz jej poszczególne segmenty jest jednym z przedmiotów oddziaływania polityki, a więc władz państwowych, przez co zasadne stało się zdefiniowanie terminu polityka ekonomiczna (gospodarcza). Rozumiana jest ona jako świadome oddziaływanie władz państwowych na gospodarkę narodową, głównie na jej dynamikę, strukturę oraz funkcjonowanie, na stosunki ekonomiczne oraz ich relację gospodarcze z zagranicą.
Polityka ekonomiczna w sposób istotny oddziałuje na funkcjonowanie systemu ekonomicznego, czyli zespołu organizacji, gospodarstw domowych oraz jednostek działających według określonych zasad, bodźców, nakazów i zakazów, w dziedzinie produkcji, podziału, wymiany i konsumpcji dóbr i usług.
Uszczegółowieniem polityki ekonomicznej jest polityka regionalna, czyli całokształt czynności państwa w zakresie świadomego oddziaływania na rozwój społeczno-ekonomiczny regionów kraju oraz polityki sektorowe (np. przemysłowa, naukowa, rolna czy turystyczna). Realizacja polityki odbywa się przy pomocy odpowiednich metod, a w ich ramach odpowiednich narzędzi, które są środkami realizacji celów i zadań.
Dobór i stosowanie odpowiednich narzędzi w prowadzonej polityce zależy głównie od:
 metody prowadzonej polityki;
 systemu społeczno-gospodarczego;
 celu i zadań polityki;
 poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego państwa;
 poziomu zamożności społeczeństwa; systemu powiązań prawno-organizacyjnych i ekonomicznych w kraju i za granicą;
 poziomu techniczno-organizacyjnego gospodarki;
 okresu oddziaływania poszczególnych narzędzi.
Polityka turystyczna jest to działalność polegająca na określaniu celów ekonomicznych, politycznych, społecznych i kulturalnych związanych z rozwojem turystyki, uzyskiwaniu wszechstronnych pozytywnych efektów wynikających z istnienia popytu i podaży, dążeniu do zaspokojenia potrzeb społecznych w zakresie uprawiania turystyki i precyzowania niezbędnych do tego środków.
Głównym zadaniem polityki turystycznej jest kształtowanie optymalnych rozmiarów i struktury ruchu turystycznego z zastosowaniem praw ekonomicznych w sferze gospodarki turystycznej, koordynacja rozwoju turystyki z uwzględnieniem jej funkcji i różnorodności jej związków z innymi sferami funkcjonowania kraju. Celem polityki turystycznej jest m.in. stworzenie silnego ekonomicznie, zorientowanego na rynek sektora turystycznego, opartego na prywatnej własności i inicjatywie, wspieranego przez różnorodne działania administracyjne i samorządowe. Silny sektor turystyczny powinien sprostać konkurencji na rynku międzynarodowym i utrzymać popyt na turystykę krajową. Działania takie nie mogą się obyć bez rozwoju infrastruktury turystycznej, która wymaga wsparcia ze strony administracji państwowej.
Podmioty realizujące politykę turystyczną, to:
 podmioty międzynarodowe (np. Światowa Organizacja Turystyki, Komitet ds. Turystyki Unii Europejskiej, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju);
 państwowe organy ustawodawcze i wykonawcze;
 organizacje samorządowo-turystyczne, instytucje i inne podmioty wspierające rozwój turystyki;
 lokalne i regionalne podmioty polityki turystycznej.
Do podstawowych korzyści gospodarczych związanych z rozwojem turystyki należy zaliczyć, przede wszystkim:
 napływ środków pieniężnych (z zagranicy);
 wzrost konkurencyjności gospodarki;
 rozwój działalności inwestycyjnej;
 lepsze wykorzystanie istniejącej infrastruktury turystycznej i paraturystycznej;
 poprawę jakości funkcjonowania infrastruktury komunalnej;
 tworzenie dodatkowych miejsc pracy.
Oddziaływanie państwa na sektor turystyczny jest spowodowane tym, że turystyka:
 ma istotne znaczenie dla polityki gospodarczej;
 ma duży wpływ na politykę zagraniczną;
 ma duże znaczenie dla prowadzonej przez państwo polityki społecznej;
 bierze udział w kształtowaniu bilansu płatniczego;
 jest elementem aktywizacji zawodowej społeczeństwa;
 jest elementem aktywizacji regionów mniej zaawansowanych gospodarczo.
W znaczeniu makroekonomicznym polityka turystyczna odnosi się do zarządzania turystyką jako gospodarką. W ramach tego systemu wyróżniamy:
 gminę turystyczną odpowiedzialne m.in. za infrastrukturę techniczno-ekonomiczną turystyki, czyli sieć kanalizacyjną, zaopatrzenie w wodę, urządzenia ochrony środowiska, urządzenia sportowo rekreacyjne, sieć drogową, oświetlenie, itp.);
 przedsiębiorstwa turystyczne, dla których świadczenie usług turystycznych jest podstawą działalności gospodarczej, a więc przewoźnicy turystyczni, przedsiębiorstwa hotelarskie i gastronomiczne, biura podróży, itp.;
 podmioty ukierunkowane na turystykę uzupełniające podstawową ofertę produktu turystycznego, a więc przedsiębiorstwa produkujące wyposażenie turystyczne i sportowe, pamiątkarskie, świadczące usługi wydawnicze i kartograficzne;
 podmioty, których przychody pośrednio zależą od zgłaszanego popytu turystycznego, świadczące usługi towarzyszące, czyli: banki, instytucje ubezpieczeniowe, przedsiębiorstwa budowlane, biura projektowe, placówki ochrony zdrowia, rolnictwo, rzemiosło, sieć handlowa.
Polityka turystyczna danego kraju jest, więc realizowana poprzez działania administracyjne w sektorze turystycznym, które nazwać można zarządzaniem turystyką. Prowadzi to do kształtowania systemu podaży turystycznej, składającego się z: produktów turystycznych w regionie, władz regionalnych (w tym lokalnych agencji turystycznych), gospodarka narodowa oraz władze centralne (w tym Narodowa Organizacja Turystyczna). W praktyce dotyczy to następujących działań:
 planowania przestrzennego;
 planowania ekonomicznego;
 kształcenia zawodowego;
 marketingu turystycznego;
 interwencjonizmu państwowego w zakresie konsumpcji turystycznej;
 badań naukowych dotyczących sektora turystycznego.
Narzędzia polityki turystycznej:
 środki wynikające z ogólnej polityki państwa (np. aktywizacja sektora usługowego czy gorzej rozwiniętych regionów);
 ustawodawstwo turystyczne (np. przepisy prawne, które dotyczą gospodarki turystycznej, przepisy dotyczące bazy noclegowej czy podróżowania za granicę);
 środki ekonomiczno-finansowe (np. ceny, podatki, opłaty lokalne, ograniczenia dewizowe, zwolnienia i ulgi podatkowe, obligacje komunalne, gwarancje kredytowe);
 środki administracyjno-organizacyjne (np. powołanie do działania organizacji odpowiedzialnych za promocję produktu turystycznego w kraju i za granicą, partnerstwo publiczno-prywatne).
Do najważniejszych organów państwowych, oddziałujących na sektor turystyczny i zajmujących się polityką turystyczną w aspekcie makroekonomicznym należą:
 organy ustawodawcze państwa (sejm i senat);
 centralne organy administracji państwowej, niemające charakteru turystycznego, ale mające wpływ na ten sektor (poszczególne ministerstwa);
 lokalne i regionalne organy samorządu terytorialnego (sejmiki wojewódzkie);
 centralne i terenowe organy turystycznej administracji państwowej (Departament Turystyki w Ministerstwie Sportu i Turystyki, Polska Organizacja Turystyczna);
 doradcze organy administracji państwowej i administracji turystycznej;
 turystyczne organy gospodarcze (Polska Izba Turystyki, Polskie Zrzeszenie Hoteli);
 turystyczne organizacje społeczne (Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, Polskie Stowarzyszenie Schronisk Młodzieżowych).
Elementy systemu zarządzania rozwojem turystycznym w Polsce:
 organizacje pełniące funkcje wykonawcze i realizujące politykę organów administracji rządowej i samorządów terytorialnych – Departament Turystyki w Ministerstwie Sportu i Turystyki, Polska Organizacja Turystyczna, Polska Agencja Rozwoju Turystyki;
 organizacje samorządu gospodarczego w turystyce;
 ogólnopolskie organizacje branżowe – Polska Izba Turystyki, Izba Gospodarcza „Uzdrowiska Polskie”, Federacja Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne”, Izba Gospodarcza Polskie Zrzeszenie Hoteli;
 regionalne branżowe izby turystyczne;
 niekomercyjne organizacje działające w obszarze turystyki – Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, Polskie Towarzystwo Schronisk Młodzieżowych, Polskie Stowarzyszenie Campingu i Caravaningu, Polskie Stowarzyszenie Turystyki, Polska Federacja Popularyzacji Turystyki, itp.
Administrowanie sektorem turystycznym w Polsce
Organy centralne i wojewódzkie
Sejm oddziałuje na funkcjonowanie sektora turystycznego w Polsce poprzez stanowienie prawa w postaci ustaw. Podstawowym aktem prawnym dotyczącym usług turystycznych jest Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych, określająca m.in. warunki świadczenia przez przedsiębiorstwa krajowe i zagraniczne usług turystycznych na terytorium RP, definicje usług turystycznych, warunki prowadzenia działalności turystycznej, tryb uzyskiwania uprawnień oraz warunki świadczenia usług hotelarskich.
Departament Turystyki w Ministerstwie Sportu i Turystyki zajmuje się m.in.:
 opracowywaniem, wdrażaniem, monitorowaniem oraz współuczestnictwem w tworzeniu dokumentów rządowych i programów wpływających na rozwój turystyki;
 inicjowaniem i opiniowaniem aktów normatywnych wpływających na rozwój turystyki;
 prowadzeniem działań dotyczących rozwoju infrastruktury turystycznej;
 dokonywaniem oceny funkcjonowania sektora usług turystycznych;
 podejmowaniem działań w celu zwiększenia konkurencyjności polskiej oferty turystycznej;
 prowadzeniem spraw związanych z realizacją prac badawczych oraz sprawozdawczością w turystyce;
 inspirowaniem działań związanych z kształceniem kadr dla turystyki;
 koordynowaniem zadań wynikających z członkostwa w UE w sektorze turystyki;
 podejmowaniem inicjatyw i realizacją zadań z zakresu współpracy międzynarodowej w dziedzinie turystyki;
 tworzeniem, we współpracy z innymi instytucjami, pozytywnego wizerunku polskiej turystyki;
 wspieraniem działań organizacji pozarządowych działających w turystyce;
 prowadzeniem Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych.
Polska Organizacja Turystyczna to instytucja odpowiedzialna za promocję Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie dla turystów zagranicznych i polskich. POT opiniuje i wspomaga plany rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej, jest odpowiedzialna za tworzenie warunków do współpracy administracji państwowej, samorządu terytorialnego i przemysłu turystycznego, zapewnia funkcjonowanie polskiego systemu informacji turystycznej, inicjuje także powstanie regionalnych i lokalnych organizacji turystycznych.
Wojewodowie realizują politykę rządu w terenie im podległym. Do zadań z zakresu turystyki, przekazanym wojewodom należą m.in.: wydawanie paszportów i wiz, prowadzenie rejestru zaproszeń, wydawanie cudzoziemcom tymczasowych dokumentów podróży.
Samorząd terytorialny
Gmina – do jej zadań własnych należą sprawy związane z kulturą fizyczną i turystyką, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych. Ustawa o usługach turystycznych nakłada na gminy następujące zadania:
 prowadzenie ewidencji pól biwakowych oraz innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie;
 prawo do kontrolowania obiektów hotelarskich;
 zawiadamianie organów prowadzących ewidencję obiektów hotelarskich o stwierdzonych uchybieniach;
 wydawanie nakazów wstrzymania świadczenia usług do czasu usunięcia uchybień w obiektach hotelarskich, na polach biwakowych i kwaterach prywatnych.
Powiat realizuje zadania o charakterze ponadgminnym, m.in. te związane z kulturą fizyczną. Do innych zadań, które pośrednio mogą wpływać na gospodarkę turystyczną należą: ochrona zabytków, gospodarka nieruchomościami, kultura, ochrona środowiska, przeciwdziałanie bezrobociu i aktywizacja lokalnego rynku pracy, promocja powiatu.
Samorząd województwa posiada kompetencje do prowadzenia polityki regionalnej oraz formułowania strategii zrównoważonego rozwoju regionu. Zajmuje się również sprawami związanymi z kulturą fizyczna. W ramach realizowanej polityki samorząd wojewódzki ma za zadanie, m.in.: utrzymanie i rozbudowę infrastruktury technicznej i społecznej o znaczeniu wojewódzkim, działania na rzecz ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowego. Do kompetencji samorządu województwa należą również: ewidencjonowanie działalności regulowanej organizatorów i pośredników turystyki, zaszeregowanie obiektów hotelarskich do określonego rodzaju i kategorii, nadawanie uprawnień pilotom wycieczek i przewodnikom turystycznym, nadawanie uprawnień językowych pilotom wycieczek i przewodnikom turystycznym, wydawanie identyfikatorów dla pilotów wycieczek i przewodników turystycznych, przyznawanie środków budżetowych w zakresie ewidencjonowania innych obiektów hotelarskich.
Organizacje i stowarzyszenia branżowe
Polska Izba Turystyki to pozarządowa organizacja turystycznych podmiotów gospodarczych o zasięgu ogólnopolskim. Do jej zadań należy m.in. reprezentowanie interesów gospodarczych swoich członków, przyczynianie się do rozwoju turystyki, działanie w kierunku podnoszenia poziomu i kultury obsługi turystycznej, kształtowanie i upowszechnianie zasad etyki zawodowej w działalności turystycznej, działalność w zakresie informacji i promocji. W 1992 roku został wprowadzony „System Rekomendacji PIT” w celu ochrony interesów klientów i zapewnienia im wysokiego poziomu obsługi przez biura podróży.
Izba Gospodarcza „Uzdrowiska Polskie” zrzesza zakłady prowadzące działalność turystyczną i uzdrowiskową na terenach uzdrowiskowych. Do zadań Izby należą: prowadzenie działalności normalizacyjnej, uczestnictwo w pracach legislacyjnych, działalność w zakresie promocji polskich uzdrowisk oraz prowadzenie działalności szkoleniowej i wydawniczej.
Stowarzyszenie Gmin Uzdrowiskowych RP to organizacja uzdrowiskowa o charakterze samorządowym, skupiająca gminy i podmioty uzdrowiskowe, zajmującą się aktywizacją gospodarczą polskich uzdrowisk oraz reprezentowaniem interesów członków na zewnątrz stowarzyszenia.
Polska Agencja Rozwoju Turystyki SA to organizacja, która ma na celu: poszukiwanie kapitału krajowego i zagranicznego do restrukturyzacji infrastruktury turystycznej, wspomaganie rozwoju gospodarki turystycznej poprzez promocję inwestycji zagranicznych, rozwój lokalny przez turystykę, wykorzystywanie myśli naukowej i technicznej w rozwoju przemysłu turystycznego, modernizacja infrastruktury w gminach turystycznych.
Izba Gospodarcza Polskie Zrzeszenie Hoteli zajmuje się rozwijaniem kultury hotelarskiej, ochrona interesów zawodowych hotelarzy i restauratorów, kształceniem zawodowym i podnoszeniem kwalifikacji kadry hotelarskiej, rekomendacją zakładów hotelarskich i gastronomicznych, działalnością wydawniczą, kreowaniem właściwej opinii o branży hotelarskiej.
Polska Izba Hotelarska podejmuje działania na rzecz tworzenia warunków rozwoju hotelarstwa w Polsce, inicjuje wobec uprawnionych organów rozwiązania ustawodawcze, wspiera inicjatywy gospodarcze oraz popiera działania inwestycyjne w hotelarstwie.
Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze szerzy idee krajoznawcze, pogłębia patriotyzm, rozwija wszelkie formy turystyki i krajoznawstwa oraz krzewienie kultury turystycznej.
Polskie Towarzystwo Schronisk Młodzieżowych popularyzuje turystykę wśród uczącej się młodzieży, organizuje i prowadzi schroniska młodzieżowe, szkoli kadry dla turystyki schroniskowej i umożliwia młodzieży szkolnej korzystanie ze schronisk młodzieżowych na całym świecie.
Federacja Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne” grupuje stowarzyszenia agroturystyczne oraz rozwija i promuje turystykę wiejską. Wskazuje również ludności alternatywnych wobec rolnictwa źródeł dochodu, oraz popularyzacji poglądu, że rozwój turystyki jest wielką szansą dla polskiej wsi.
Polska Federacja Campingu i Caravaningu popularyzuje idee tego rodzaju wypoczynku, chroni prawa i interesy turystów, pomaga w budowie i modernizacji kempingów w Polsce.
Polski Związek Motorowy rozwija sport motorowy oraz propaguje sport i turystykę motorową.

Inwestycje turystyczne to nakłady finansowe związane z tworzeniem bazy materialnej służącej do świadczenia usług turystycznych.
Możemy wyróżnić dwa rodzaje takowych inwestycji:
 inwestycje stricte turystyczne dotyczą tych obiektów, dzięki którym zaspokajane są podstawowe potrzeby potencjalnego turysty, tj. nocleg, wyżywienie, transport, rozrywka, lub których istnienie może stanowić atrakcje kulturalną. Do tej grupy zaliczamy:
o budowę lub modernizację obiektów noclegowych;
o kupno środków transportowych (samoloty, promy, autokary), a także budowa niezbędnej do ich wykorzystania infrastruktury (lotniska, porty, parkingi);
o budowę obiektów stanowiących tzw. infrastrukturę turystyczną (wyciągi i trasy narciarskie, baseny, korty tenisowe);
o odnawianie i odrestaurowywanie dóbr kultury narodowej.
 inwestycje paraturystyczne dotyczą obiektów i urządzeń stanowiących istotne uzupełnienie inwestycji stricte turystycznych, a tym samym wchodzą w skład produktu turystycznego, a wiec:
o infrastruktura usługowa (sklepy, stacje benzynowe, opieka medyczna);
o infrastruktura techniczna (gazociągi, kanalizacja, wodociągi, elektryfikacja);
o sieć komunikacyjna;
o inwestycje w zakresie ochrony środowiska (oczyszczalnie wód, redukcja zanieczyszczeń pyłowych i gazowych, utylizacja odpadów, zagospodarowanie wysypisk śmieci);
o inwestycje w zakresie gospodarki komunalnej.
Środki na inwestycje turystyczne pochodzą głównie z dwóch źródeł:
 od inwestorów prywatnych finansujących głównie usługi stricte turystyczne;
 z budżetu państwa, które finansuje ochronę dóbr kultury narodowej oraz inwestycje paraturystyczny.
Źródła finansowania wewnętrznego w obszarze turystyki:
 kredyty bankowe, głównie hipoteczne na finansowanie budowy obiektów hotelowych;
 emisja obligacji dla finansowania infrastruktury przez samorząd terytorialny;
 środki pomocowe z UE;
 partnerstwo publiczno-prywatne.
Państwo w inwestycjach turystycznych winno skupiać się na następujących zadaniach:
 zwiększenie roli lokalnych budżetów i władz lokalnych w finansowaniu inwestycji paraturystycznych, zarządzaniu turystyką na własnym obszarze oraz koordynacji akcji marketingowych;
 tworzenie bodźców ekonomicznych do rozwoju turystyki;
 tworzenie odpowiednich norm prawnych oddziałujących na ekonomiczną sytuacje podmiotów korzystających z przestrzeni gminy;
 własne działania gospodarcze gminy lub powiatu (subwencje, dotacje, kredyty i gwarancje udzielane przez jednostki samorządowe, zakupy i sprzedaż);
 rozwijanie działań marketingowych na szczeblu lokalnym;
 pozyskiwanie środków finansowych z UE na realizację inwestycyjnych projektów turystycznych.

Do czynników wpływających na podejmowanie decyzji inwestycyjnych w turystyce należą:
 konieczność dostosowania podaży do przejawianego popytu w miejscach recepcji turystycznej; współpraca między sektorem turystycznym a samorządem lokalnym; współdziałanie z władzami, polegające na tworzeniu wizerunku turystycznego gminy, które powinno znaleźć odzwierciedlenie głównie w projektach inwestycyjnych inwestorów prywatnych; jasne określenie terenów na przyszłe inwestycje stricte turystyczne dla inwestorów prywatnych; w planach zagospodarowania przestrzennego tworzenie strategii rozwoju wydzielonych obszarów atrakcyjnych pod inwestycje proturystyczne przez samorządy lokalne; umiejętność sprecyzowania motywacji podróży, co pozwoli sprawnie ukierunkować inwestycje turystyczne na określoną bazę materialną;
 dotychczasowy rozwój gospodarczy i turystyczny obszarów;
 ekonomiczna efektywność inwestycji turystycznych.

Polityka UE wobec turystyki
Gospodarka turystyczna Unii Europejskiej jest wspierana przede wszystkim za pośrednictwem dotacji z funduszy europejskich oraz pożyczek z Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Najważniejszymi celami tego wsparcia są:
 doskonalenie oferty turystycznej poszczególnych regionów Unii;
 wzrost profesjonalizmu zatrudnionych w sektorze turystycznym;
 wspieranie kooperacji przedsiębiorstw;
 opracowanie i wdrożenie strategii rozwoju ze szczególnym uwzględnieniem wewnętrznych potencjałów poszczególnych regionów.
W Polsce obecnie finansowanie inwestycji turystycznych jest możliwe dzięki wykorzystaniu funduszy strukturalnych. Gospodarka turystyczna została uwzględniona w dwóch programach operacyjnych:
 w sektorowym programie operacyjnym pt. „Wzrost konkurencyjności gospodarki” (m.in. w zakresie promocji turystycznej kraju i regionów oraz systemu dystrybucji usług turystycznych);
 w „Zintegrowanym Programie Operacyjnym Rozwoju Regionalnego (w zakresie bezpośredniego wsparcia dla samorządów i przedsiębiorstw).

EKONOMIKA TURYSTYKI I REKREACJI

Wykład 9
Temat: Turystyka międzynarodowa.
Turystka międzynarodowa obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają poza krajem stałego zamieszkania w celach wypoczynkowych, służbowych lub innych dłużej niż 24 godziny i nie dłużej niż rok.
Ponieważ w turystyce międzynarodowej mamy do czynienia z przepływami pieniężnymi, dlatego jest ona częścią międzynarodowych przepływów gospodarczych, które dzielimy na:
 eksport, czyli wywóz towarów pochodzenia krajowego w celu ich sprzedaży oraz świadczenie usług cudzoziemcom;
 import, czyli przywóz towarów zagranicznych w celu wykorzystania ich na własnym rynku wewnętrznym lub przyjęcie usług od cudzoziemców.
Turystykę międzynarodową określa się jako eksport lub import niewidoczny. Jest to ogólne określenie tych pozycji w bilansie płatniczym, których źródłem jest sprzedaż usług za granicę (oprócz turystyki dotyczy to jeszcze wpływów z ubezpieczeń czy patentów).
Rys. 11.1/183

Sposoby wyjaśniania zjawiska turystyki międzynarodowej mogą być następujące:
 różne państwa mają różne zasoby środowiskowe a turyści kierują się do krajów, w których są walory, których brakuje u nich;
 popyt turystyczny kieruje się różnymi gustami, upodobaniami czy modą;
 zgodnie z zasadą podziału pracy każdy kraj specjalizuje się w produkcji usług turystycznych zgodnie ze swoimi zasobami naturalnymi, czyli produkuje po najniższych kosztach;
 zgodnie z modelem Heckshera-Ohlina każdy kraj specjalizuje się w produkcji usług turystycznych zgodnie z zasobami środków produkcji. Bezpośrednia usługa turystyczna nie wymaga z reguły wysoko wykwalifikowanej siły roboczej a kraje biedniejsze dysponują zazwyczaj tanią siłą roboczą w związku z tym usługi te produkuje się najczęściej właśnie tam;
 poszukiwanie różnorodności; turysta z roku na rok zmienia kraj recepcji turystycznej, poszukujące jednak ciągle tego samego typu usługi. Ten typ turystyki to turystyka pozioma a stymulowana jest ona przez popyt na różnorodność i ekonomiką skali, hamowana natomiast przez koszty transportu.
Biorąc pod uwagę wpływ na dochód narodowy, wyróżniamy:
 turystykę międzynarodową przyjazdową, która dotyczy przyjazdu zagranicznych turystów do kraju;
 turystykę międzynarodową wyjazdową dotyczącą wyjazdy obywateli danego kraju za granicę.
Rola sektora usług w handlu międzynarodowym stale rośnie, co wymusiło wprowadzenie regulacji mających na celu usprawnienie wymiany międzynarodowej poprzez stopniową liberalizację handlu usługami.
Instrumenty mechanizmu liberalizacji wymiany międzynarodowej usług:
 klauzula najwyższego uprzywilejowania polega na zobowiązaniu, że zaoferowane usługi lub dostawcy tych usług, z któregoś z krajów będących sygnatariuszami porozumienia nie będą traktowane gorzej niż usługi lub ich dostawcy z każdego innego kraju;
 zobowiązanie specyficzne odnoszą się do dostępu do rynku oraz krajowych porozumień i mają zastosowanie tylko do usług, które są umieszczone w załącznikach uczestników umowy.
Początek masowej turystyki zagranicznej miał miejsce na początku lat 70-ych i od tego czasu wielkość tego rynku stale i dynamicznie rośnie. Turystyka jako część światowej gospodarki cechuje się dużą stabilnością na tle innych sektorów. Sektor turystyczny jest znacznie bardziej odporny na wydarzenia polityczno-ekonomiczne niż się powszechnie przypuszcza. Ruch turystyczny koncentruje się w przeważającej części w Europie, następnie w Azji i na Pacyfiku i w Ameryce. Podróże do Afryki stanowią natomiast margines wyjazdów. Jest to spowodowane brakiem odpowiedniej infrastruktury, wysokimi kosztami transportu oraz niestabilną sytuacją polityczną.
Wpływ turystyki na bilans płatniczy
Bilans płatniczy to syntetyczne zestawienie wszystkich płatności dokonanych między rezydentami danego kraju a zagranicą w danym okresie, zazwyczaj w danym roku. Wyróżniamy trzy podstawowe części bilansu płatniczego każdego kraju: bilans obrotów bieżących, bilans obrotów kapitałowych oraz bilans obrotów wyrównawczych.

Z rachunkowego punktu widzenia bilans jest zawsze zrównoważony:
BOB + BOK + BOW = 0
gdzie: BOB – bilans obrotów bieżących;
BOK – bilans obrotów kapitałowych;
BOW – bilans obrotów wyrównawczych.
Pomimo tego, że równość ta jest zawsze zachowana, jej poszczególne elementy przyjmują wartości ujemne bądź dodatnie.
Bilans obrotów bieżących obejmuje wszystkie płatności związane z wymianą towarów i usług oraz koszty obsługi kapitału zagranicznego. W jego skład wchodzi m.in. import i eksport turystyczny:
BOB = BH + BU + BOM
gdzie: BH – bilans handlowy;
BU – bilans obrotu usługami;
BOM – bilans obrotów majątkowych.
Bilans turystyczny to zestawienie wszystkich wpływów i wydatków, jakie powstają w wyniku eksportu i importu produktu turystycznego, zawiera się, więc w bilansie obrotu usługami. Bilans turystyczny może znacząco wpływać na bilans obrotów bieżących i równoważyć ujemne saldo obrotu towarowego. Ma to miejsce nie tylko w przypadku tzw. monokultur turystycznych, ale również w przypadku wielu państw rozwiniętych.
Tabela. Przychody z turystyki w 2001 roku.
Miejsce
w klasyfikacji Państwo Przychody z turystyki (mld USD) Udział w rynku
(%)
1 USA 72,3 15,6
2 Hiszpania 32,9 7,1
3 Francja 29,6 6,4
4 Włochy 25,9 5,6
5 Chiny 17,8 3,8
6 Niemcy 17,2 3,7
7 Wielka Brytania 15,9 3,4

Wpływy z turystyki zagranicznej a PKB
Produkt Krajowy Brutto to syntetyczny miernik aktywności gospodarczej różnych branż. Mierzenie go jest możliwe tylko wtedy, gdy dla potrzeb statystyki bierze się pod uwagę branże gospodarki (sekcje) stosunkowo jednorodne, możliwe do wyodrębnienia spośród innych, np. Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo, Górnictwo i kopalnictwo, Budownictwo czy też Hotele i restauracje.
Ponieważ gospodarka turystyczna jest rozproszona w różnych sekcjach (działach, klasach i podklasach), system rachunków narodowych nie zaspokaja wszystkich potrzeb związanych ze statystyką czy analizą ekonomiczną. W zmodernizowanym systemie rachunków narodowych przewidziano możliwość opracowania rachunków uzupełniających w stosunku do systemu podstawowego, które przez statystyków nazywane są rachunkami satelitarnymi. Ich celem jest, zatem wyodrębnienie wkładu turystyki w gospodarkę danego kraju.
Dochód narodowy bez uwzględnienia turystyki przedstawia równanie:
Y = C + I + G + NX
gdzie: Y – dochód narodowy;
C – konsumpcja’
I – inwestycje;
G – wydatki rządowe;
NX – nadwyżka eksportu.
Po uwzględnieniu turystyki przyjmuje natomiast następującą postać:
Y = C + I + G + NX + XT – MT
gdzie: XT – eksport turystyczny;
MT – import turystyczny.
Udział eksportu turystycznego w PKB kształtuje się odmiennie w różnych krajach. Eksport turystyczny jest częścią eksportu usług, podlega wiec zasadzie, że im kraj jest bardziej rozwinięty, tym większy ma udział usług w PKB. Istnieją jednak wyjątki od tej reguły, są to tzw. monokultury turystyczne – rozproszone po całym świecie przeważnie niewielkie kraje lub terytoria zależne, których cechą wspólną jest wysoki, wynoszący nawet ponad 40% udział eksportu turystycznego w PKB. Walory turystyczne są często jedynymi zasobami takich kraju, ukierunkowują one, zatem całkowicie swoją gospodarkę na eksport usług turystycznych (Bahama, Seszele, Malediwy, Cypr, Malta). Gdyby nie ww. zasoby kraje te podzieliłyby los krajów Trzeciego Świata. Udział turystyki w PKB jest bardzo różny w różnych krajach, nie należy jednak zapominać, że turystyka, podobnie jak inwestycje, kreuje dodatkowy popyt poprzez efekt mnożnikowy.
Aby można było mówić o turystyce międzynarodowej, potrzebne są następujące elementy:
 kraj pochodzenia turysty, czyli kraj, w którym osoba ta mieszka na stałe bądź przez okres dłuższy niż rok;
 turysta;
 kraj recepcji turystycznej, czyli państwo bądź grupa państw, w których turysta konsumuje usługę turystyczną.

Czynniki determinujące wyjazd turysty do kraju recepcji są następujące:
a) Ekonomiczne działają na wielkość turystyki dwojako. Z jednej strony na turystykę masową mogą pozwolić sobie społeczeństwa relatywnie bogate, z drugiej natomiast strony turysta jako kraj recepcji turystycznej wybiera najczęściej kraj rozwinięty ekonomicznie, z odpowiednią infrastrukturą, dzięki której zaspokoi on swoje potrzeby (np. liczba odwiedzających całą Afrykę w 2002 roku była podobna do liczby odwiedzających Polskę i Węgry). Istotne znaczenie ma również kurs walutowy. Umocnienie się jakiejś waluty sprawia, że usługi turystyczne w krajach, w których obowiązuje inna waluta są relatywnie tańsze dla mieszkańców z pierwszej strefy walutowej. Istotny jest również poziom cen w krajach emisji oraz współczynnik zaufania gospodarczego.
b) Polityczne są kojarzone z ryzykiem, jakie ponosi turysta, udający się do danego kraju. Może to być wojna uniemożliwiająca produkcję usług turystycznych, niebezpieczeństwo ataków terrorystycznych bądź epidemia.
c) Administracyjne do których możemy zaliczyć: obowiązek posiadania paszportu przy wyjazdach zagranicznych, obowiązek wizowy, meldunku, konieczność wymiany walut, formalności celne czy kontrole paszportowe.
d) Społeczno-kulturowe stanowią o atrakcyjności danego miejsca i są ukształtowane głównie przez historię, np.: utrwalony wizerunek niektórych potraw narodowych, charakterystyczne zabytki, gościnność, itp.
e) Geograficzne, czyli położenie kraju oraz środowisko naturalne. Trudno jest kreować te czynniki, ale można je właściwie pielęgnować oraz wykorzystać (odległości od krajów emisji turystycznej nie da się zmienić, ale można wybudować lotniska lub znieś wizy).
f) Pozostałe to moda, preferencje które bardzo trudno przewidzieć.
Międzynarodowe organizacje turystyczne to podmioty polityki turystycznej w wymiarze globalnym. Ich zakres działania wpływa również na kształtowanie się światowego ruchu turystycznego.
Światowa Organizacja turystyki (UN WTO) to organizacja stowarzyszona z ONZ, której zadaniem jest wspieranie i promocja rozwoju turystyki na świecie. Pełnoprawnymi członkami WTO są suweremne państwa, członkami stowarzyszonymi mogą zostać terytoria zależne i inne organizacje publiczne lub prywatne. Jednym z najważniejszych jej zadań jest transfer technologii turystycznej do krajów Trzeciego Świata. WTO to wyjątkowa organizacja międzyrządową, która jest otwarta na udział sektora prywatnego i która promuje współpracę miedzy członkami. Członkami organizacji są: linie lotnicze, sieci hoteli, touroperatorzy czy konsultanci, tworzący Rade Biznesu WTO. Promuje ona wzajemne zrozumienie i integracje między sektorem prywatnym a publicznym. Rada pomaga członkom rozszerzać działalność na nowe państwa, ułatwiając im kontakty z rządami danych krajów. WTO prowadzi także statystykę rozwoju sektora.
Światowa Rada Podróży i Turystyki (WTTC) zajmuje się badaniem i monitorowaniem światowego rynku usług turystycznych. Jej misją jest zwiększanie świadomości dotyczącej wagi i znaczenia turystyki w gospodarce poszczególnych państw i regionów, oraz propagowanie turystyki jako ważnego mechanizmu tworzącego dochód narodowy i nowe miejsca pracy. Członkami WTTC są przedstawiciele przemysłu turystycznego a jej aktywność koncentruje się na trzech poziomach: aktywności globalnej, regionalnej i badaniach ekonomicznych.
Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) to ogólnoświatowa instytucja działająca na rzecz demokracji i gospodarki rynkowej. Jednym z komitetów branżowych jest Komitet Turystyki, który pełni rolę międzynarodowego koordynatora polityki w zakresie turystyki. Głównymi celami Komitetu są:
 umożliwienie kontaktów między krajami oraz podnoszenie jakości międzynarodowej współpracy w zakresie turystyki;
 pomoc członkom OECD w usprawnianiu i ulepszaniu ich polityki turystycznej, mającej na celu wykształcenie się konkurencyjnego i zrównoważonego rozwoju rynku turystycznego;
 promowanie i propagowanie socjoekonomicznego znaczenia turystyki, zwłaszcza w krajach OECD.
Komitet Turystyki działa aktywnie na rzecz liberalizacji podróży międzynarodowych oraz związanej z tym wymiany handlowej, zwalczając wszelkie rodzaje protekcjonizmu w turystyce i sektorach z nią powiązanych. Działania te przyczyniły się do utworzenia Układu Ogólnego w Sprawie Handlu Usługami (GATS) oraz wkomponowaniu problematyki turystycznej w działalność powstałej później Światowej Organizacji Handlu (WTO).

dw · Gość

a co to za przedmiot ? Smile

natalia

nie jestem pewna z czego jest 1 wykłąd który wkleiłam ale najlepiej poszujkac tego w zagadnieniach na wykłądy Smile

2 kolejne sa z ekonomiki turystyki i rekreacji ale to juz podpisałam Smile

niestety to nie wszystko :/ a ponizej wkleje jeszcze brakujące wykłady z organizacji i funkcjonowania zakładu hotel. które przesał mi dr Puciato

natalia

ORGANIZACJA I FUNKCJONOWANIE ZAKŁADU HOTELOWEGO:

Wykład 11,12, 13, 14

Wykład 11
Temat: Organizacja pracy i funkcjonowanie pozostałych obiektów świadczących usługi hotelarskie.
Pensjonaty to obiekty posiadające, co najmniej 7 pokoi, świadczące dla swoich klientów całodzienne wyżywienie. Brak tutaj wymagań dotyczących liczby miejsc w pokojach, istnieje natomiast wymaganie, aby organizacja pensjonatu umożliwiła gościom skorzystanie z całodziennego wyżywienia, czyli co najmniej trzech posiłków: śniadania, obiadu i kolacji. W pensjonatach obowiązują natomiast podobne wymagania, co do wyposażenia, zakresu świadczonych usług i kwalifikacji personelu jak w hotelach i motelach.
Najistotniejsze różnice to:
 brak wymagania, aby przynajmniej 10% pokoi miało osobną łazienkę,
 brak wymagania instalacji radiowo-telewizyjnej do odbioru programów lokalnych i satelitarnych,
 dowolność usług dodatkowych związanych z lokalizacją pensjonatu.
Ze względu na ilość podawanych posiłków pensjonaty dzielimy na:
 full pension – serwujące śniadania, obiady i kolacje,
 half pension – serwujące śniadania i obiadokolacje.
Obiekty hotelowe uzdrowiskowe
O przydatności środowiska przyrodniczego dla celów leczniczych i profilaktycznych decydują walory krajoznawcze, naturalne czynniki lecznicze oraz korzystne właściwości bioklimatyczne. Jednak główną podstawą rozwoju uzdrowiska stanowią wody mineralne, torfy lecznicze zwane borowinami oraz lecznicze właściwości klimatu.
Uzdrowisko to zespół obiektów przeznaczonych do leczenia i poprawy zdrowia ludzi. W Polsce większość uzdrowisk zlokalizowana jest w je południowej części.
Aby miejscowość mogła funkcjonować jako uzdrowisko, musi posiadać:
 co najmniej jeden szpital lub sanatorium,
 jeden zakład przyrodoleczniczy,
 basen kryty lub otwarty z wodą mineralną, źródlaną lub morską,
 dom zdrojowy, teatr, pijalnia,
 park zdrojowy,
 obiekty do rekreacji na zewnątrz.
Uzdrowiska dzielimy na:
 zdrojowe – oparte na wodach mineralnych,
 borowinowe – leczenie borowiną,
 klimatyczne – specyficzne działanie klimatu,
 nadmorskie – w bezpośrednim sąsiedztwie morza.
Każde zdrojowisko powinno mieć:
 co najmniej jedno ujecie wody leczniczej o wydajności odpowiadającej potrzebom uzdrowiska,
 pijalnie wód leczniczych wraz z halą spacerową,
 zależnie od profilu leczniczego – zakład leczniczy kąpieli mineralnych lub inhalatorium przystosowane do użytkowania lokalnych wód leczniczych,
 zakład leczenia ruchem – samodzielny lub stanowiący część zakładu przyrodoleczniczego,
 zorganizowany sposób odprowadzenia lub neutralizowania pozabiegowych wód leczniczych.
Wymagania dla uzdrowiska klimatycznego:
 urządzenia i teren do leżakowania wkomponowany w teren uzdrowiskowej zieleni rekreacyjnej,
 sieć oznakowanych dróg spacerowych wraz z ich mapką i określonymi stopniami trudności,
 zakładu leczenia ruchem,
 stacje obserwacji hydrologiczno-meteorologicznej z możliwością analizy danych.
Wymagania dla uzdrowiska borowinowego:
 uzdrowiskowy zakład borowinowy,
 zakład borowinowy posiadający układ uniemożliwiający powtórne używanie tej samej borowiny do zabiegów,
 zorganizowany sposób gospodarki borowiną pozabiegową.
Wymagania dla uzdrowiska nadmorskiego:
 woda morska o wymaganym stopniu czystości,
 ujecie wody morskiej z pompownią i rurociągiem doprowadzającym ją do zakładu przyrodoleczniczego lub basenu kąpielowego,
 zakład przyrodoleczniczy oparty na użytkowaniu wody morskiej,
 basen kryty i ewentualnie otwarty z wodą morską,
 plaża nadmorska, czyli urządzony odcinek wybrzeża morskiego odpowiadający wymaganiom sanitarnym.
Celem każdego uzdrowiska jest wytwarzanie produktu uzdrowiskowego, m.in. uzyskiwanie dobrych wyników w leczeniu kuracjuszy. W jego tworzeniu uczestniczą wszystkie podmioty uzdrowiskowe, m.in.: sanatoria, pensjonaty, hotele uzdrowiskowe, zakłady przyrodolecznicze, pijalnie wód, zakłady gastronomiczne, kulturalne, turystyczne i wiele innych. Aby produkt ten był odpowiednio wysokiej jakości niezbędna jest również odpowiednia infrastruktura, którą buduje zwykle samorząd terytorialny gminy z danin wnoszonych przez obywateli i podmioty gospodarcze. Produkt uzdrowiskowy w odróżnieniu od produktu turystycznego jest skoncentrowany w gminie uzdrowiskowej i możliwy do wytworzenia jedynie w wyniku harmonijnego współdziałania właścicieli podmiotów gospodarczych w uzdrowisku i władz gminy.
Specyfika sanatorium jest odmienna od typowego obiektu hotelarskiego. Walorem jest tutaj przyjmowanie zarówno gości pełnopłatnych – hotelowych, jak i skierowanych na leczenie rehabilitacyjne i sanatoryjne przez NFZ i PFRON. Sanatoria świadczą, więc usługi, które zainteresują zarówno turystów odwiedzających kurort w celach wypoczynkowych, jak i osoby chcące zregenerować organizm i podreperować zdrowie.
Schroniska
Są to obiekty zlokalizowane poza obszarami zabudowanymi, przy szlakach turystycznych, świadczące minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów.
Schroniska powinny zapewniać:
 ogrzewanie, bieżącą ciepłą wodę rano i wieczorem,
 telefon dostępny dla gości, przechowalnie bagażu i sprzętu turystycznego oraz informację turystyczną,
 sprzedaż drobnych artykułów, np. kosmetyków i podstawowych artykułów pierwszej potrzeby,
 możliwość suszenia odzieży,
 stanowisko umożliwiające dokonanie drobnych napraw sprzętu turystycznego, czyszczenie odzieży i sprzętu,
 jadłodajnie zapewniające posiłki typu barowego,
 stanowisko do przyrządzania posiłków oraz do zmywania naczyń.
Kempingi i pola namiotowe
Kempingi to obiekty strzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach lub przyczepach samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych oraz przyrządzanie posiłków i parkowanie samochodów.
Szczegółowe wymagania dla kempingów najniższej kategorii (*) są następujące:
 ogrodzenie, oświetlenie, całodobowy dozór, sprzęt przeciwpożarowy,
 punkt pomocy medycznej a przynajmniej apteczka,
 bezkolizyjny dojazd, czyli dojazd niekolidujący z mieszkalną funkcją kempingu i niezagrażający jego użytkownikom,
 zasilanie w energię elektryczną,
 parking przy recepcji,
 wewnętrzne oznakowanie, wskazujące odpowiednie urządzenia i przeznaczenie kempingu,
 pojemniki na śmieci,
 recepcja kempingu powinna być urządzona w odrębnym pomieszczeniu,
 powierzchnia jednego stanowiska obozowania nie może być mniejsza niż 40 m2,
 kemping powinien być wyposażony w urządzenia sanitarno-higieniczne oraz w minimalne wyposażenie w zakresie przygotowania posiłków i stanowiska do zmywania naczyń.
Dla stałej bazy noclegowej na kempingach w najniższej kategorii w każdym pokoju lub domku wymagane są:
 łóżka dla czterech lub więcej osób,
 powierzchnia pokoju na jedną osobę, co najmniej 2 m2,
 wysokość pokoju, co najmniej 2,2 m,
 szafa lub wieszaki,
 krzesła.
Motele
Są to hotele położone przy drogach, zapewniające możliwość korzystania z usług motoryzacyjnych i dysponujące parkingiem. Wymagania odnośnie moteli są podobne do tych, które dotyczą hoteli czy pensjonatów, z wyjątkiem następujących różnic:
 braku zalecenia, aby do restauracji było oddzielne od wejścia do części mieszkalnej obiektu, a także wydzielenia odrębnego hallu restauracyjnego,
 wyposażenia obiektu w garaże lub garażoparkingi,
 w oknach nie są wymagane firany, a jedynie zasłony zaciemniające,
 nie wprowadza się zalecenia wyposażenia pokoi w przybory do czyszczenia obuwia i odzieży,
 w łazienkach przy pokojach nie wprowadza się zalecenia zakładania osłon wanny lub kabiny prysznicowej,
 nie wprowadza się zalecenia dotyczącego wyposażenia sprzętu rekreacyjnego.
Inne obiekty świadczące usługi hotelarskie
Zaliczamy tu kwatery prywatne oraz domy akademickie i internaty świadczące usługi hotelarskie w sezonie turystycznym. Obiekty te nie podlegają wymogom kategoryzacyjnym, lecz muszą spełniać określone wymogi sanitarne.
Minimalne wymagania, co do ich wyposażenia obejmują:
 ogrzewanie w całym obiekcie,
 zimna i ciepła woda przez całą dobę,
 zestaw wyposażenia meblowego (stolik, łóżko, półka przy każdym łóżko, szafa, stół, krzesło, lustro, wieszak ścienny),
 pościel,
 oświetlenie (główne, lampka przy łóżku),
 zasłony ścienne,
 kosz na śmieci,
 węzeł sanitarno-higieniczny.

Wykład 12
Temat: Przygotowanie hoteli do potrzeb osób niepełnosprawnych.
W Polsce problemy osób niepełnosprawnych są często niezauważalne a nawet lekceważone. Tymczasem waga tego problemu jest ogromna i dotyczy płaszczyzn: społecznej, technicznej, ekonomicznej i prawnej. W Polsce ponad 14% ludzi zalicza się do osób niepełnosprawnych, z czego 4% to osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności. Osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich stanowią rzeszę 100000 osób, a prognozy demograficzne wskazują tendencję wzrostową tego zjawiska.
Udostępnienie obiektów hotelarskich dla osób niepełnosprawnych polega na odpowiednim przystosowaniu otaczającego hotel terenu, budynku i wnętrz oraz wyposażenia do wymagań osób niepełnosprawnych mających trudności w poruszaniu się, a w szczególności poruszających się na wózkach inwalidzkich, jak też osób niewidomych i niedosłyszących lub głuchych.
Z punktu widzenia przystosowania obiektów hotelarskich do potrzeb osób niepełnosprawnych osoby fizycznie niepełnosprawne możemy podzielić na:
 osoby poruszające się samodzielnie lub przy pomocy osób towarzyszących – wyłącznie na wózkach inwalidzkich,
 osoby z dysfunkcją kończyn dolnych lub górnych, ale samodzielnie poruszające się,
 osoby z wadą wzroku,
 osoby z wadą słuchu ewentualnie mowy.
Przystosowanie obiektów hotelarskich dla potrzeb osób niepełnosprawnych, może w poszczególnych obszarach przybierać następujące formy:
1. Zagospodarowanie terenu związanego z obiektem hotelarskim.
a. Konieczność zaprojektowania wydzielonych miejsc dla samochodów inwalidzkich o większej szerokości – na parkingu położonym w pobliżu wejścia;
b. Zaprojektowanie i wykonanie minimalnej szerokości chodnika – 150 cm (preferowana 190 cm);
c. Krawężniki muszą być obniżone i pozostawione w formie progów;
d. Mechanizm otwierania drzwi (fotokomórka);
e. Szerokie korytarze i przestronny hall do manewrowania wózkiem;
f. Winda – wysokość przycisków 90-140 cm ponad podłogą, wydłużony proces wjazdu i wyjazdu gości na wózkach; dla niewidomych – akustyczne sygnały informacyjne o kierunku jazdy dźwigu i kondygnacji.
2. Zagospodarowanie recepcji i hallu.
a. Odpowiednie oświetlenie, informacja wizualne, charakterystyczne umeblowanie (niższa lada recepcyjna, stoliki, miejsce do manewrowania wózkiem), stały dyżur w punkcie obsługowym, kolorystyka, faktura, układ i rodzaj użytego materiału do położenia posadzki;
b. Transfer gości i ich bagażu z podjazdem do recepcji i dalej do części pobytowej;
c. Aparat telefoniczny dla gości na wózkach inwalidzkich należy zamontować na wysokości 110-120 cm, przy zastosowaniu osłony akustycznej;
d. Znaki informacyjne stosowane wewnątrz powinny uwzględniać ich dystans i wielkość dotyczące widoczności.
3. Zagospodarowanie jednostek mieszkalnych.
a. Przy pokojach jednoosobowych konieczność łączenia tego pokoju z jednostką sąsiedzką poprzez wewnętrzne drzwi dla osoby towarzyszącej;
b. Powinny się tam znajdować dodatkowe instalacje związane ze wzmocnieniem sygnału dźwiękowego, wewnątrz – sygnału świetlno-akustycznego, na zewnątrz – sygnalizacja alarmowa;
c. Jednostki mieszkalne powinny być zlokalizowane w przyziemiu lub na najniższych kondygnacjach w bliskim sąsiedztwie węzłów komunikacyjno-ewakuacyjnych;
d. Łóżko powinno mieć wysokość 50 cm oraz urządzenia regulujące wysokość, uchwyty ułatwiające wychodzenie i wchodzenie do łóżka, poręcz poziomą nad łóżkiem oraz podpórki pod plecy z regulowaną wysokością;
e. Szafa – najlepiej drzwi przesuwane, wewnątrz szafy zastosowanie mechanizmu obniżającego, umożliwiającego ściągniecie drążka na wieszaki;
f. Drzwi – uchwyty ułatwiające wchodzenie i wychodzenie na odpowiedniej wysokości i sygnalizacja świetlno-akustyczna;
g. Uzupełniającym elementem wyposażenia pokoi jest wieszak ścienny, usytuowany w sąsiedztwie drzwi wejściowych na wysokości 140 cm ponad podłogą.
4. Zagospodarowanie węzłów higieniczno-sanitarnych.
a. Poręcze i uchwyty przy natryskach i w wannach;
b. Krzesełko zakładane na wannę lub przymocowane przy ścianie, natrysku lub krzesełko prysznicowe składane;
c. Przesuwane drzwi z zamkiem pozwalającym na wewnętrzną blokadę możliwą do awaryjnego zwolnienia dla strony zewnętrznej;
d. Wyposażenie łazienek w zasięgu osoby siedzącej na wózku;
e. Poręcze i podpórki niezbędne do zsiadania i wsiadania na wózek.
5. Zagospodarowanie pionu rekreacyjnego.
a. Zespoły związane z rekreacją i sportem oraz czynnym wypoczynkiem powinny być w niezbędnym zakresie przystosowane do potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych;
b. Należy w tej grupie zapewnić intymność, kameralność, pomoc oraz opiekę specjalistyczną;
c. Należy stworzyć warunki do współuczestnictwa w maksymalnym zakresie z innymi sprawnymi grupami użytkowników.
I tak na przykład zespół odnowy biologicznej i sauny powinien posiadać poszerzone drzwi do 80 cm wraz z uchwytem drewnianym do otwierania na zewnątrz i wewnątrz, pozostawienie odpowiedniej powierzchni podłogi na ustawienie i swobodne manewrowanie wózkiem kąpielowym, wydajniejsza wentylacja i dodatkowa instalacja sygnalizacyjno-alarmowa, zamocowanie barierki ochronnej przed piecem.
6. Zagospodarowanie lokali żywieniowo-gastronomicznych.
a. Dźwigi osobowe;
b. Wolny przejazd o szerokości minimum 100 cm;
c. Odpowiednia wysokość stolików.

Wykład 13
Temat: Wpływ międzynarodowych systemów na hotelarstwo w Polsce.
Realne kontakty polskiego hotelarstwa z międzynarodowymi systemami, polegające na włączeniu do nich konkretnych hoteli rozpoczęły się od 1974 roku, czyli od uruchomienia hotelu Forum, a następnie kilku hoteli typu Nowotel. Dynamiczny rozwój takowych kontaktów rozpoczął się w Polsce na początku procesów transformacyjnych w naszym kraju i trwa do dziś.
Wpływ międzynarodowych systemów hotelowych na poziom usług w polskim hotelarstwie, dotyczy głównie następujących obszarów:
1. Metod projektowania obiektów hotelarskich;
2. Przygotowania i organizacji budowy;
3. Stosowanych technologii budowy i materiałów;
4. Uzbrojenia technicznego, instalacji oraz oprzyrządowania pracy;
5. Kształtowania programów użytkowych hoteli w zakresie:
a. Typizacji jednostek mieszkalnych;
b. Programowego wydzielania powierzchni użytkowej na:
i. Zespół usługowo-handlowy;
ii. Zespół sal wielofunkcyjnych;
iii. Zespół rekreacyjno-wypoczynkowy;
c. Podejścia do urządzenia zaplecza gastronomii hotelowej, polegającego na stosowaniu wydajnych, wielofunkcyjnych urządzeń pozwalających na ograniczenie powierzchni użytkowej przeznaczonej na ten zespół;
d. Uwzględnienia we wszystkich dostępnych dla gości zespołach i częściach obiektu potrzeb osób niepełnosprawnych z dysfunkcjami ruchu;
6. Stosowanie z góry opracowanych i konsekwentnie egzekwowanych standardów obsługi;
7. Konsekwentnego stosowania ujednoliconego wyposażenia;
8. Organizacji pracy i zarządzania;
9. Doboru i szkolenia personelu;
10. Działalności marketingowej;
11. Systemów informacji i rezerwacji.
Wejście na polski rynek międzynarodowych systemów hotelowych i zagraniczne inwestycje hotelarskie w Polsce to jeden z czynników wymuszających na polskich hotelarzach stałe podnoszenie jakości swoich usług.

Wykład 14
Temat: Współczesne kierunki rozwoju hotelarstwa.
Do najważniejszych czynników warunkujących rozwój hotelarstwa zaliczamy:
 sytuację polityczno-społeczną i gospodarczą kraju, rozwój gospodarczy, rozwój międzynarodowej wymiany handlowej,
 położenie geograficzne, klimat, atrakcyjność turystyczną kraju,
 stan bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego,
 rozwój komunikacji, połączenia międzynarodowe, przejścia graniczne, ich liczba, stan, stan dróg i mostów,
 stan zamożności społeczeństwa, jego przyzwyczajenia i nawyki w zakresie wypoczynku i turystyki,
 dynamikę ruchu turystycznego krajowego i międzynarodowego,
 dynamikę ruchu biznesowego, zapotrzebowanie na usługi hotelarskie w zakresie obsługi ruchu podróżniczego,
 politykę ekonomiczno-finansową państwa, głównie kredytową i podatkową,
 przepisy celne, dewizowe, graniczne, wizowe, udogodnienia dla turystów,
 istnienie kapitałów gotowych inwestować w budowę obiektów hotelarskich.
Teoretycy i praktycy hotelarstwa w Polsce twierdzą, że kierunki rozwoju tej branży w naszym kraju powinny być następujące:
 przyrost potencjału hoteli – czyli przyrost liczby obiektów i miejsc noclegowych w wyniku nowych inwestycji i adaptacji na cele hotelowe innych obiektów bazy noclegowej, budynków zabytkowych, itp,
 lepsze rozmieszczenie obiektów na terenie kraju – oczekuje się, że nowe hotele będą powstawały w miejscowościach nieposiadających tych usług, bądź tam, gdzie występuje ich deficyt,
 dostosowanie standardu hoteli do wymagań gości,
 podniesienie standardu obiektów i usług w zakresie rozwiązań konstrukcyjnych, funkcjonalnych, wyposażenia, obsługi.
Hotelarstwo światowe rozwija się w następujących kierunkach:
 powstają nowe hotele – proste i tanie, nastawione na obsługę masowego ruchu turystycznego,
 powstają hotele i motele, nastawione na obsługę turystów zmotoryzowanych,
 rozwija się hotelarstwo, powiązane z bazą rekreacyjno-wypoczynkową i sportową,
 powstają hotelu, nastawione na obsługę kongresów, zjazdów, konferencji,
 dużą dynamikę rozwojową wykazują usługi hotelarskie w środkach transportu morskiego,
 adaptuje się obiekty zabytkowe, przystosowując je do obsługi bogatych turystów.

Gość

PAKITO JEST NIEPOWAZNY!!!!!!!

Diana

to nie wszystko...resztę rozsyła Natalia Cool

natalia

nie no Diana nie strasz to już wszytsko ale na wszelki wypadek porozsyłałam na maile które miałam Smile

tak czy siak niemało tego...